Biz büyüdükçe dünya küçülüyor; çocukluğumuzdaki tepe olmuş sana küpe

Çocukken gözlerimiz küçük oluyor ya bu yüzden belki de her şeyi büyük görüyorduk. Ya da biz ufacıktık ya o nedenle mi her şey gözümüze büyük görünüyordu? Yahu biz çocukken bu tepelerde akşama kadar oynardık, şimdi iki adımda tepe bitiyor.

Tepe aynı tepe biz küçüktük büyüdük. Yine de açıklanamayan bir şeyler var sanki. Köyümüzün dağlarını şimdi de 2-3 günde zor geziyoruz ama o zaman bu dağların hiç ucu başı yoktu. Gittiğimiz zaman geri gelemeyiz sanıyorduk.

Kasabamız, mahallemiz o zamanlar daha büyüktü sanki. Yürümekten bacaklarımın ağrıdığı yokuşu şimdi iki adımda çıkıyorum. Tabii ki canım o zamanlar hem ayaklarımız küçüktü hem de adımlarımız. Yoksa Allahın yokuşu kendi kendine kısalmadı ya.

Biz büyüdük dünya küçüldü, çok belirgin ya. Çocukken kasabamızı dünya sanırdım. Gidip göremediğim dağların arkasını uzak diyarlar sanır merak ederdim. Bir gün çocukken merak ettiğim o dağların arkasına da gittim; komşu köymüş.

Her şey böyle küçülür basitleşir mi ya! Mantar topladığımız çayırlar, fındık topladığımız bayırlar gözüme o kadar büyük görünürdü ki kaybolacağım sanırdım. Yıllar sonra oraları dolaştığımda çocuk halime güldüm! Çocukken geçmeye korktuğumuz derede paçalarım bile ıslanmadı.