Biz olmak can yakar

“Tüm mutlu başlangıçlar -zamanın siliciliğinden olsa gerek- bir gün gelip sıradanlığa, daha da kötüsü sıfıra dayanıyor, bunu öğrendim. Birlikte geçirdiğimiz onca güzel zamandan sonra kapıyı kapatıp ardına bakmadan gidişin, yaşananların hiçbir zaman önemli olmadığına inandırıyor beni. Böyle zamanlarda güzel anıları hatırlayıp mutlu olacağıma, lanet okuyorum sadece. O lanet dönüp dolaşıp beni vuruyor.

Seni ilk gördüğüm o soğuk kış gününden, o şiirden bu yana çok zaman geçti. Pek çok olay, mutluluk ya da hüznü belki de hakettikleri değeri vermeden yaşadık. Ve daha çok vardı önümüzde, buna inanıyordum. Belki de sevgi, ya da aşkın bitmesi değil insanları böylesine mutsuzluğa iten, planların yıkılması, yolun istenen yere gitmemesi...

Hayatımda yalnızca iki defa aşık oldum ve hem çevremde gördüklerimden, hem de bu iki aşktan öğrendiğim tek şey, tüketmeye olan açlığımız. Belki de bu yüzden tükenmeden önce kaçtım hep ve bir şeylerin yaşanmasını engelledim. Bir aşkı doğmadan öldürmek zor. Ama bu sefer hazır değildim. Yaşanması gereken öyle çok şey vardı ki daha, yaşamak istediğim öyle çok hayal, hepsi iki kişilik... Tek başıma oyun oynamayı hala başaramamam ne acı verici.

Gittin. Evimiz soğuk şimdi. Evimiz... Ne komik bir kelime değil mi? Paylaşmak ütopyadan başka bir şey değil. Bu kuralı öğrenmezsen ‘-iz’ eki canını yakıyor çok fazla. Eklerden nefret etmekle kalmıyorsun, etrafındaki her şeye karşı büyük bir nefret dalgası kaplıyor ufkunu, ufkumu...

Ama bekliyorum. Nefrete bunca yakınken, seninle ilgili anılar artık nefretle eş anlama gelirken dahi beklemek, işte en çok da bu yakıyor canımı.

Tatil kasabasındaki gibi...”