Bize ne oluyor?

Yaşamın koşturmacası içinde ara ara soluklanmalarda, geçmişten kısa anlara dönerek duygularımı yoklamam son zamanlarda sıklaştı. Üniversite yaşamımız, arkadaşlıklarımız, dostluklarımız ne kadar da çıkarsız ve direk o anki eylemlere bağlıydı. Anlık karar verip bir yerlere gitmeler, yoğun sınav ve ders trafiğinde gezmelere zaman ayırmalar. Bir gün görüşmediğimiz arkadaşımızı hemen arayıp ne olduğunu sormalar. Hayatı çok kafaya takmadan, günlük uğraşlarla biraz da keyfe bakmalar.

Bugün o anlara döndüğümde şu an ne kadar da iş veya sorun veya başka birşeylere çok yüklendiğimi görüyorum.O zamandan olan arkadaşlarım, dostlarım da aynı durumda, yalnız değilim. Sanki o zamanlarda işimiz , dersimiz çoktu ama sevgimiz ve tahammülümüz mü fazlaydı nedir?

Şimdi daha bir sevgisiz, mekanik mi oluyor ilişkilerimiz? Tahammülümüz mü azalıyor? ya da yaşımız artık ilerledikçe bilinç düzeyimiz artıyor, işlerimizde ve ilişkilerimizde daha seçici, daha ketum, daha kontrollümü oluyoruz?

40 yaşın aslında bir değerlendirme ve süzgeçten geçirme dönemi olduğunu çevremden duyardım. Bu değerlendirmeleri yaparken elimizde olanlar ve olmayanların muhasebesini yapmak kaçınılmaz oluyor.Ama en önemlisi de kendimize haksızlık yapmadan ne kadar geliştiğimiz, sahip olduklarımız, emeklerimiz ileride yapmak istediklerimiz daha da önem kazanıyor. Evet yaşla birlikte duygularımız da büyüyor, duygularımız da büyürken sanırım duygu süzgecimizin elekleri küçülüyor daha seçici oluyoruz. Mutluluk sanırım bu değerlendirmede yaptığımız muhasebede hesabımızı tutturmakla direk ilişkili. Herkesin bu muhasebede hesabını tutturarak geleceğe güler yüzle bakması dileklerimle, güzel arkadaşlıklar ve dostluklarla dolu günler dilerim.