Bizi Tanımayan İnsanların Bize Sağladığı Avantajlar

Beni tanımayan insanlarla yaşamak isterim.

Selam vermek zorunda değilsin, bazen selam vermek içimizden gelmiyor. “Şimdi nereden çıktı bu” diye yolunu da değiştirmen gerekmiyor, oralarda oturan tanıdıklarımı görmeyim diye Taksim’e helikopterle inmeyi düşünmüştüm.

Bizi tanımayan insanlar harika insanlar canlarım benim! Sizden para isteme ihtimalleri yok, hesap da ödemezsiniz. Haliniz tavrınız ne olursa olsun çirkinliğinizi yaşlılığınızı yüzünüze vurup eleştirmezler.

Valla billa yeryüzünde bir tane bile tanıdığım olmasın mutlu mesut yaşarım. Tanıdığımız insanlar kaybettiğimiz insanlardır, onlardan sevgili bile olmaz.

Tanımadığımız kimselerin içinde rahatız, bizi bilmemeleri öyle büyük avantaj ki, olduğumuzdan başka görünebiliriz. Bir toplantıda gaza gelip “Cüneyt Narkın gibiyim meşşallah” demiş bulundum, tanıyormuş beni “Öyle mi sümüklü Kerim!” dedi, irezil oldum.

Kirli çamaşırlarımızı ortaya dökerler, sanki çamaşırcı bunlar. Halimizi durumumuzu bildiklerinden yanlarında keyiflice hava atamayız ama düşüklüklerimizi konuşursak bir şey yok, bu sefer onlar keyif alır. Bir insanın tanıdığı düşmanıdır!

Beni tanıyan insanlar benim için tek bir iyi söz söylememişlerdir; tanımadıklarımdan aldığım teşekkür ve iltifattan kırmızı halı dokusam Taksime yol olur.

Bazen tanıdıklarım beni tanımasınlar diye maske yapmayı bile düşündüm. Seni irezil maskara ederler ya peşini de bırakmazlar. Strese girince yabancı semtlere gidiyorum.

Bizi tanımayan insanların iyiliği bizi tanıyan insanların kötülüğünden olabilir. Biliyorum onları da tanısak onlar da öyle olurlar. Keşke bizi tanıyanlar ertesi gün unutsalar, tekrar tanısalar tekrar unutsalar; “Şen şeyin oğlu değil misin?”