Böyle bir şey zamane çocukları…

Kadriye teyzeye bayılıyorum. Tatlı mı tatlı, şirin mi şirin bir kadın. Yüzünden nur akıyor. Ağzından bal damlıyor. Konuşurken başka, beden dilini kullanırken başka bir duygu yüklüyor insana. Nazik, sempatik, kibar, hanımefendi biri. Yaşı yetmişe merdiven dayamıştır mutlaka ama minaresi yıkık, mihrabı kalan cami gibi hala.

Yüzüne bakıp, gençliğini hayal ediyorum, ne canlar yakmıştır diyorum içimden. Bir yavrum diyor, dudaklarının arasından kırk yavrum çıkıyor, gözleri yaşam dolu, sevgi dolu, bakışlarında dünyaya karşı kırılmışlık okunsa da yine de yılmamışlık, yıkılmamışlık simgesi gibi oturuyor karşımda, umut aşılıyor, güç veriyor insana hal ve hareketleriyle…

Ve Kadriye teyzenin torunu, Gülsima… Acaip bir kız. Yaşı galiba altı. Çünkü bana ana okuluna başladığını söylemişti. Bakışlarında bir şey var sanki. Çok derin ve manalı bakıyor. Büyümüş de küçülmüş derler ya işte onun gibi bir şey. Konuşmaları büyük adamdan farksız. Zeka fışkırıyor her yerinden.

Evde koltukların üzerinden atlarken kolunu kırmış geçenlerde, masum masum duruyordu bir kenarda. Ertesi gün düğünde gördüm alçıyı çıkarmış kıvırıyordu pistin ortasında.

İşte bu Gülsima’yı bir süre önce anneannesi Kadriye teyze parka götürür. O oyuncaktan bu oyuncağa, kaydıraktan salıncağa derken hava kararmaya başlar, Kadriye teyze, “Hadi kızım eve gidelim artık” der, Gülsima oyuna doymamıştır daha. Nasıl doysun ki, her yeri fıkır fıkır kaynıyor, kaşı dursa burnu oynuyor.

Omuz silker Gülsima, eve gitmek istemez.

Biraz daha bekler Kadriye teyze, sonra yine “Hadi gidelim artık, geç oldu yavrum” der, Gülsima oralı bile olmaz.

Sonunda Kadriye teyzenin sabrı taşar bunun elinden tutup, çekerek eve doğru yürür ama Gülsima bu, papuç bırakır mı, ayak diretir…

Kadriye teyze çeker, Gülsima çeker, ortada kalan minik kol koptu kopacak, canı yanan Gülsima son kozunu oynar, “Bak anneanne, eğer kolumu bırakmazsan ‘çocuk kaçırıyorlar’ diye bağıracağım, ondan sonrasını sen düşün artık” der.

Kadriye teyze istemeye istemeye yarım saat daha oynamasına izin verir Gülsima’nın…

İşte böyle bir şey zamane çocukları…