Bu çocuklarda hayat var...

Dün, İzmirimizin güzide bir ilkokulundan almış olduğum davet üzerine, çocuklara, resim sanatını tanıtmak amacıyla davete icabet etmiştim...

O güzelim çocuklarımızla, tadı damağımda kalan bir atölye çalışması yaptım.

Bu keyifli etkinliğimi sizlerle paylaşamak istedim.

....

Erasmus, - Beyaz kağıttan korkarım- demiş...

Yazma sanatı boş bir kağıtla başladığından onun içini değerli bilgilerle donatmak, adeta bir adam yaratmak gibidir.

Ana kucağından yeni çıkıp öğretmenlere teslim edilen çocuklar da beyaz bir sayfa gibidir...

Onları yaşama hazırlayan öğretmen, ne kadar kutsaldır... Takdir edersiniz.

Öğretmenlik yaşamıma 1975 yılında Diyarbakır'da başlamıştım... Görev yaptığım okulun çatısı, kırık kiremitler yüzünden yağmurda sıkça akardı... Camların çoğu kırıktı... Bir sefillik vardı...

Orada yokluk vardı da Batı da bolluk mu vardı... Batı'nın ve İç Anadolu'nun birçok okulu aynı sefaleti yaşıyordu... Bu sefillikleri yazsam, burada sayfalar almaz....

Benim ilkokul dönemlerindeki yoksulluk günlerimiz, değil roman; ansiklopedi yazdırır adama...

Kışın kar yolları kapadığı gibi, güpegündüz, aç kurtlar kasabamıza inerdi...

Bu konulara başka bir yazımda değineceğim... Bu yazıda harika bir günden bahsedeceğim...

....

Aradan 40 sene geçmiş...

Türkiye, örgün ve yaygın eğitim veren birçok eğitim kurumunda, çok büyük mesafeler almış bulunmakta...

Dershanelerin kapatılması ile ilgili birçok tartışmanın yaşandığı son günlerde, bazı özel ve resmi okullarımızdan, uzmanlık alanlarımla ilgili değişik eğitim konularında seminerler vermek üzere,  davetler alıyorum.

Yaşadığım kentte, üniversiteden, ilköğretime kadar; özel kolejinden, dershanesine kadar, birçok eğitim kurumunda görev yapmanın ve binlerce öğrenci yetiştirmenin hazzını yaşıyorum.

....

Asıl branşım olan Edebiyat ve Pedagoji dışındaki, resim, tiyatro ve Ebru çalışmalarım, emekliden sonraki ikinci baharımda, gerek sanat evimde ve gerekse çevremdeki özel ve resmi eğitim kurumlarda verdiğim kurslarda, birçok yeni öğrenciler yetiştirmeme vesile olmaktadır.

...

Petrokimya ilkokuluna girişimde, çevrenin temiz oluşu ve yeşili koruma gayreti derhal dikkatimi çekmişti...

Bu güzelim okul, bir devlet okulu olmasına karşın, her yönüyle özel bir kolejden farksızdı.

Tüm çocuklar, pırıl pırıl giysileriyle, cin gibi zekalarıyla, temiz yüzlü öğretmenleriyle göz dolduruyordu.

Onlara resim sanatı hakkında bilgi verirken yönelttiğim sorulara, harika bir disiplin içinde ve beni şaşırtacak düzeyde çok doğru yanıtlar vermeleri; şahsım ve ülkem adına çok sevindirici görüntülerdi...

Alev Öğretmenin gözündeki sevgi ışıltıları çocuklarına yansıyordu.

Çocuklarla karşılıklı söyleşilerim sıarasında, minik öğrencilerin henüz ikinci sınıf olmalarına karşın oldukça donanımlı oluşları ve özgüvenleri geleceğimiz açısından içimde harika umutlar uyandırdı.

Adeta ruhum arındı...

Hediye ettiğim, -Milli Direniş-  isimli kitabım, çocukların ellerinde bir başka anlam kazanıyordu...

.........

Oradan büyük bir coşku ve sevinçle ayrılırken şuna inandım ki ülkemdeki bunca siyasi kargaşa içinde dahi, içi sevgi ve başarı yüklü bir büyük eğitim gemisi yoluna devam ediyordu...

Bu ülke sevdası ile yüklü gemi, Atatürk Devrimlerine sadık, başarılı, çağdaş bilgilerle donanımlı eğitimcilerin ve dinamik, sevimli çocuklarımızın gayretleriyle okyanusta ağır ağır ve temkinli olarak seyrini sürdürüyordu.

....

Başarılı genç öğretmenlerinin hedeflerinde aydınlık ve bereket yüklü limanlar vardı...

....

Umutlandım... İçim açıldı... Gerçek eğitimin bu güzide okullarda verileceğinin; dershane işlevinin artık çivisinin çıktığının inancındayım...

İçinde, yapay olmayan, samimi, doğal; alınteri ve özverinin egemen olduğu bu güzide okullarımıza sahip çıkmak hepimizin görevidir.

Okul- aile- çevre ilişkisinin en güzel harmanlandığı bu güzide okullarımızın, işin ehli olan, donanımlı, çağdaş atılımcı, zeki ve yürekli; politik  eğilimlerden uzak öğretmen ve kurum yöneticileriyle donatılması emelimizdir.

Petrokimya ilköğretim okulu, öğretmen ve öğencileriyle benden tam puan almıştı...

Ülkemizdeki tüm okullarımızda çocukların yüzleri hep böyle gülsün istiyoruz...

Çocukların sanatla ve oyun dünyasıyla tanışmalarını engelleyen şu ucube TEST GİRDABI -Dershane Tüccarlığına- son verilsin artık.

Çoğu samimiyetten uzak olan ve tamamen maddi çıkara yönelik kurgulanan bu dershane yapılaşmasına harcanan trilyonlarla, çok daha kaliteli okullar yapmamız mümkündür.

Benim tahsil yaşamımda dershane olayı yoktu... Okullarımızda çok değerli eğitimciler vardı... Okul binaları belki bu kadar gösterişli değildi; ama içinde bir başka letafet; bir başka kalite vardı.

Bizler, dershane olmadan da hayatta başarılı olmanın ve düzgün tahsil yapmanın örneklerindeniz.

Bu devlet, samimi ve içtenlikle, özveriyle; siyasi kaygılardan uzak yönetildiğinde, eğitim sorunlarımızın üstesinden rahatlıkla gelebiliriz.

...

Bugünkü keyifli resim seminerimin devamı gelecek inşallah...

Farklı okullarda da bu zevkli çalışmalarımı yürüteceğim...

Yaratıcı Drama, etkili iletişim- diksiyon- tiyatro- Ebru ve resim seminerlerim oyun dünyası içinde devam edecektir...

...

Bu güzelim atmosferi resimlerle pekiştirmek ve ebedileştirmek istemiştim...

Yakında TRTnin değişik yayın organlarında bu çalışmalarımdan örnekler sunmak için ekibimle hazırlanıyorum.

....

Ağaç yaş iken eğilir.

Ne ekersek onu biçeceğiz.

Eğitim sayesinde toplumlar özgürleşir, uygarlaşır.

Gençken fidan dikersek, yaşlandığımızda gölgesinde serinleyeceğimiz ağaçlarımız olacaktır...

Resmi ve özel okullarımızda, eğitimde başarılı olmak zor değil; yeter ki içinde sevgi ve insan aşkı olsun.

Aydınlık yarınlar bizim olsun... Sevgiyle... Huzurla...

....

İşte minimini ikiler...

Alev Öğretmen...Çok başarılı...