Bu ülkenin her romanı acı sonla bitmek zorunda mı?

Yazgülü Aldoğan’ın, Kiralık Adam adlı romanını bitirdiğimde, şunu düşündüm: “Bu ülkenin her romanı, acı sonla bitmek zorunda mı?“ Sadece romanlarımız mı böyle? Ne münasebet canım! Film, dizi, öykü, oyun, ne gelirse aklına edebiyat namına; herhalde % 90’ı acı sonla biter.

Anladık. Kemallettin Tuğcu’nun torunlarıyız! Biliyoruz kardeşim. Bu toplum, mazoşist. Acı sever yani. Türk’üm, diyen herkesin, neredeyse genetik kodu haline gelmiştir kadercilik. Doğru. Dünya klasiklerinin birçoğu da mutsuzlukla, umutsuzlukla sonlanır. Ama be birader! Bu ülkede derdin envayi türüne rastlanmıyor mu her gün? Izdırabın milyon çeşidini yaşarken durmadan; ama gönüllü, ama zorunlu; bu acı meftunluğumuz niye ki?

Ne olursa olsun, şu hayatta hepimize mutluluk lazım... Hal böyleyken, gözyaşında bunca ısrar neden?  İnsana en çok gülmek yakışır.

Geçmiş müzik anlayışı acılı Adana kıvamında arabesk nağmelere dayanan, ağıt yakmanın neredeyse dinsel törenlere dönüştüğü bir toplumdan, bi anda coşkun bir yaşama sevinci beklemek, çok da gerçekçi bir düşünce değil aslında. Ama hiç olmazsa; yazarlar, sanatçılar, şarkıcılar, şairler iyimserliğe doğru döndüremez mi yönümüzü? Ha bire ağlamak, ila nihai kaderimiz mi bizim?

Ülkemin bolca morale ihtiyacı var bugünlerde. Çok abartılmamış hayal gücüne… Ayağı yere sağlam basan, kendi içinde tutarlı gerçekçiliğe… Ve iyimserliği elden bırakmayan pozitif düşüncelere de… Neyi düşünür, nasıl hayal edersen, öyle yaşarsın çünkü. Toplumsal refahımızın gelecekte izleyeceği yol, bugünkü tutum ve davranışlarımızdan geçer.

Topluma iyimserlik aşılamak, kendine güven duygusu vermek, yalnızca Yazgülü Aldoğan’ın değil, bütün sanatçıların görevi ... En azından, her köşesinden ayrı bir acı fışkıran Anadolu coğrafyasında…

Aslında romancılığını çok beğendiğim yazarın, başka bir kitabını okuyorum şu ara . Umarım yeni bir hüzün fırtınası yaratarak beni bir kez daha düş kırıklığına uğratmaz.

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.