Bugün

hergün bakıyorum fotoğrafına.
o günüm eksik geçmesin diye belki.
bazen belki hala buradaymış gibi hissetmek için.

hergün koklayasım var
ve hergün bir daha koklayamayacağımı fark edip ağlıyorum.
ne zaman diye soruyorum?ne zaman gittin sen?
sanki mezarından çıkardığımda derin bir nefes alacak gibi geliyor,
hiç bu güne kadar birini gömüldüğü yerden çıkarmak istemedim. çıldıracak
gibi oluyorum.
ne zaman dönüş yoluna geçtin sen?

suadiyede değil ama bostancıda hep bir yerlerden çıkacak gibi geliyor karşıma. kapıyı açmak eve girmek hiç bu kadar zor olmamıştı.kapıda bekleyenim olmadığı bir eve girmek! beni buna son zamanlarina kadar bile alıştırmadı.

biliyorum geçecek.geçen bunca süre gibi. anlamadan ya da yaşamadan değil.

cumartesi kaybettiğim 13 yıllık arkadaşım LiZ için