Bulut'un günlüğü (İsim annemize ithafen) 2

Bulut ve Yağmur'un imkansız aşkı !!!

BÖLÜM II

Başladığı gibi bitmişmiydi, yoksa başlamadan mı bitmişti. Yağmur bıkmadan haftalarca aradı. Ama nafile yanıt alamadı. Yoktu işte Bulut, artık ümidini yitirmişti. İmkansızdı işte bu aşk! Kimi zaman kızgınlığı, hırsı galip geliyordu yüreğinde, kimi zamanda hüznü, ümitsizliği galipti sel olup akıyordu göz pınarlarından yaşları. Sonbaharda yıllar önce başlayan karşılıksız aşkı, yine onu başa döndürmüştü.

İçinde yaşadığı fırtına dinmiş, günlük yaşamına devam etmeye başlamıştı. Tek dostu olan (ÇİÇEĞİ)arkadaşı bu acıya ortak olmuş, ama onunda eli kolu bağlı kalmıştı bu imkansız aşk karşısında. Yapabildiği kadarıyla teselli olmuş, onun sayesinde acısı biraz da olsun dinmişti. İyiki bu can dostu vardı, paylaştıkça hafifliyordu acısı içinde. Zaten onun değildi, işte yine onun olmamıştı hiç Bulut.

Yine sıcak bir sonbahar eylülünde birden onu gördüğünü sandı. Evet evet yanılmamıştı, oydu Bulut'tu bu. İnanmıyordu uzaklardan gelmişmiydi. Karşısındaydı işte gözleri yanıltmamıştı onu. Yorgun, moralsiz ve hüzünlüydü. Bakışları donuktu vardı bi şeyler. Ama Yağmur kızgınığını yenemedi ilk önce eli ayağı dolanmıştı birbirine. Kalbi titremişti, nefes alamıyordu sanki. Hislerini tartamıyordu ne yapmalıydı, nasıl davranmalıydı ?
Sakin olmalıydı, çıktı karşısına ve kısa soğuk bir selam vererek hoşgeldin dedi. Sesi titremişti nasılda kızdı kendine zayıf olduğunu anlayacak diye. Bulut'ta pek neşeli sayılmazdı. Donuktu bakışları, hüzünlüydü tavırları.

"Hayrola nedir sorun? Bu kadar uzaklardan geliyosun özlediğin şehre, ( hep telefonlarda bu şehir için konuşmuşlardı, özlemini anlatmıştı Yağmur'a uzun uzun) böylemiydi konuşmalarımız? dedi.
Soğuk ve kısaca;"Seninle alakalı bi sorun yok, mesele bu şehre gelememem, geldiğim yere geri dönmek zorunda olmam, dedi. Başka !!!!! " Morali bozuk olduğunda istemezmiş kimse ile konuşmak, sorunlarıyla sıkmak, üzmek istemezmiş Yağmur'u.....?????

Neymiş efendim zormuş bu şehirden uzakta olmak.... Ne kadar basitti sorun birden hallolmuşmuydu yani şimdi. Yağmur'un tüm yaşadıklarının yanında askıda kalmıştı tüm sorular.

Anlamıştı en ufak bir sıkıntıda uzak olacaktı Bulut ona. Böyle olmamalıydı, olamazdı bu aşk tek taraflı olmayacaktıda. Karşılığı olmayan bu aşkı yağmur kendi içinde büyütmüş devleştirmişti. Değer buldukça yüreğinde o bile taşıyamaz olmuştu. Tanımadan bir insanı sevmek onu göklere de çıkarsa, yaşadıkça manasız bir sevdanın peşinden koştuğunu, boşa kürek çektiğini görmüştü.

Bir gemi sadece kürek çekmekle ilerlemiyordu, bunun için birde yelkene ihtiyaç vardı. Yelkeninde rüzgara ihtiyacı vardı. Çark bu şekilde dönüyordu. Aşk tek taraflı olduğunda güzeldi. Ayrı dünyalara aitse kişiler yürümüyordu. İşte bitmişti, Bulut görüşürüz desede, yağmur hoşçakal demişti bir kere...

Mutlu sonlanmamıştı bu aşk "Keşke hep onu uzaktan sevseydim demişti, sonrada kendince mutlu oldu iyiki yaşamıştı bunu. Yoksa adam kalbinde yerini sağlamlaştıracak yüceleşecekti hep... Çantasını omzuna attı, güneş gözlüklerini taktı ve yeni bir onsuz güne daha devam etmek için evinin yolunu tuttu. Bulut'a ne mi olmuştu ? Artık onun ilgi alanında değildi. Zaten istememişti adam onu. Yolu açık olsundu.

Fiziki kurallara göre yağmur bulutsuz olmazdı, lakin bizim Yağmur Bulut'suz olmak zorundaydı. Yoluna devam etmek zorundaydı. DEVAM ETTİ .....

Kendine bir kural koydu, "Onun sevdiği değil de, onu seven birine değer verecekti artık hayatında " Derin sevdalara kapattı yüreğini, acıtmasınlar diye. Ucuz atlattı bu aşkı ufak çiziklerle... Sevgi de aşk da seven de sevilen de ayrı kalmasınlar, bir yerlerde güzellikler içinde yaşasınlar.

BİTTİ !!!!!!
Gökten 3 elma düşmüş Yağmur elmayı yedi, Bulut başının acısıyla meşgül. Eh biri de anlatana gitsin artık...
Kalın sağlıcakla...