Çanakkale geçilmez…

Ağlamaklıydı gözlerim, bulutlanmıştı her yer. Düşündüm, dinledim ve devamlı izledim. Nasıl bir zamandı ve nasıl da düşmanı geri döktüler.

Vatanım kan ağlıyor, ninelerim silah taşıyor. Büyük küçük herkes dua da, dualar toprağıma, vatanımaydı.

Gözyaşları sel gibi süzüldü, vatan her şeye değerdi.

Onların yiyecek bir şeyi yoktu, açtı, hastaydı, içmek için suları yoktu. Geceleri üşüdüler, birbirlerine bakıp gülümsediler.

Her yerde duman, her yerde sis, Allah’ım gözleri çakmak oldu, kardeşi yerde yatıyordu. Daha küçücüktü, silahı koynunda kaldı. Ağladı… Ağladı ama kardeşi şehit oldu diye değildi, o da onun yanına gitmek için sabırsız oluyor ve biran önce o mertebeye ulaşmak istiyordu.

Bu benim toprağımdı, bu benim vatanımdı, nasıl basardı o yabancı ayaklar, nasıl almaya çalışırdı onu elimden.

Kükredim, bir mızrak oldum, ateş olup düştüğüm yeri yaktım.

Gözlerim kapansa da hastalıktan, ayaklarım tutmasa da ellerimle sürüneceğim, geri git vatanımdan, işte orada bir nurdan bekleyen var, geri git düşman, geri git, beni nurlar içinde bekleyen var.

Eller kınalı, saçlar kınalı, ana kuzularıydı. Yeri geldi yerde yatan düşmana kıyamadı, kaldırdı onu yerden.

Başı dik, omuzları dik, gülümsedi gök kubbeye bakarak. Belki bu son bayramımızdı, belki de son namazımızdı. Hepsi mutluydular. Helalleştiler. Sipere dizildiler, o ne sesti ya rab, Allah nidaları koptu yerde gökte. Çanakkale ayağa kalktı, Gelibolu’da bir haykırış, Allah’ım düğün mü vardı nereye koşuyor sevinç içinde bu neferler.

Yerde yatıyor şehitlerim, hepsinin yüzünde gülümseme. Huzur içinde kapadılar gözlerini…

Bayrağım dalgalandıkça, hepsi gülümseyip huzur içinde kapadılar gözlerini. Kazandık evladım… Kazandık kardeşim… Bu toprak bizim, bu dökülen kan bizim, biz dememiş miydik Çanakkale geçilmedi… Çanakkale Geçilmez diye…