Canım sıkılıyor

Çok canım sıkılıyor. Her şeye yetmeye çalışmak, aynı zamanda birden fazla yerde olmayı istemek gibi, bana nefes aldırmayan bir temponun içindeyim. Üstelik yavaşlamaya kalktığımda veya önceliği biraz kendi konforuma verdiğimde de aynı duygu, yani can sıkıntısı beni esir alıyor. Hani; aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık misali bir durum.

Yine sözü Üstün Dökmen’ in “ Yorgun Heykel “ den bir alıntısına getireceğim:

“İnsan, benmerkezci bir varlıktır; lüks lambasının ışığında duruyormuş gibisine, yalnızca kendisini görür, az ötesi karanlık görünür gözüne. Dünya’ yı ilk kez dolaşan Avrupalılar, iki boyutlu atlasta kendi kıtalarını yukarıya ve ortaya yerleştirdiler.- Hakları tabii, EGO( Erken Gelen Oturur ) işte. Eğer Aborjinler çizselerdi dünya haritasını, Avustralya, tersine dönmüş halde, yukarıda ve ortada olurdu. Tıpkı bunun gibi, her ülkenin tarih kitabı da kendine göredir.”

İşte, gündemimde de ben, en yukarıda ve ortada oturuyorum. Onun için zaten bütün bu can sıkıntım. Biraz kendimden çıkıp etrafımdakilere odaklansam, geçiverecek. Biliyorum. Fakat her zamanki gibi bilmek yetmiyor. Yüksek Gücümden uygulayabilmek için güç istiyorum. Teşekkürler!