Çark

Bugün kışa özel günlerden birisi.
Usulca yağan kar şaşırttı beni.
Yerler yavaşça beyaza boyandı yumuşak fırça darbeleriyle.
Hayat!
Her gün başka başka sahnelerle şaşırtıyor bizi.
Bir bakıyorsun göz kırpıyor, bir bakıyorsun sırtını dönmüş alabildiğine naz yapıyor.
İstediğin kadar olgunlaştığını savun, “artık görmediğim ne kaldı şu koca dünyada” de,
yine de bulursun seni şaşırtacak bir olay.
Bazen yanı başında, bazen bir radyo kanalında.
Her gün gördüğün olaylar bile hayretin olur.
Belki de hayat böyle güzel.
Rutin gitse sıkıntıdan boğulurduk herhalde.
Hele ki ben…

Sıradan yılların sıradan olmayan günlerinde boğuşup duruyorum kendimce.
Etrafımdaki sorunları aşmaya çalışırken eteğimden çekiyor en yakın bildiklerim.
Direniyorum.
Amaç bir günü daha kimseyi kırmadan kapamak.
Gülen gözlerle, içim rahat başımı yastığa koymak ve huzurlu uyumak.
Mümkün mü?
Değil elbette.
İnsanları huzur acayip sıkıyor.
Sorun olmasa da yaratıyor.
Sonra arapsaçına döndürdüğü hayatın düğümlerini çözmek için kendini paralıyor.

Bazen sıfırlayıp beynimdeki tüm geçmişi, sil baştan demek istiyorum.
Kaçmak geliyor içimden.
Hani nereye, onu da bilmiyorum.
Belki de tereddütsüz gelişmek için çalışan, çağdışı sorunlarla boğuşmayan, gelecek kaygısı taşımayan, hatta türban sorunu olmayan, özgür, endişesiz bir toplum içinde bulmak istiyorum kendimi.
Olmuşken bir de trafik sorunu olmayan İstanbul sokaklarını dolaşmak istiyorum.

Duvardaki saatin yelkovanı dönmeye devam ederken kendi çapında,
masamdan doğrulup yavaşça pencereye yaklaşıyorum.
Kar durmuş, insanlar yine garip bir telaş içinde döndürmeye çalışıyor çarkı.

FOTO : S.GÜZEL