Çaydanlık da olabiliriz sahip de...

Bu yazımı ‘’eskiyi atma zamanı’’nın devamı olarak da kabul edebiliriz.

İnsanız, ne zaman ne yapacağı belli olmayan… En önemlisi de hiçbir zaman dört dörtlük ve mükemmel olamayan. İnsanız; eşimize, çocuğumuza, arkadaşımıza, komşumuza her an bilerek ya da bilmeyerek hatalı davranabilen.

Hayat bu bir gün gelir değişiveririz tüm değer yargılarımızla birlikte… Belki ilerler belki de gerileriz…Taşıyabildiğimiz ya da bize artık çok ağır gelen taşıyamadığımız yüklerle…

Hayat bu bir gün ‘’çaydanlık’’ da olabiliriz, başka bir zaman diliminde de ‘’sahibi’’.

Dışardan bakıp ta başka hayatları yorumlamak değil, her an o hayatlarının kahramanlarının yerinde olma ihtimalidir bu yorumu yaptıran. Ki bu zamana kadar çok kez de olmuşuzdur.

Eskiriz, eskitiriz; bıkarız; atmaya kıyamayız; yerini dolduramayız belki de… Vazgeçmeyiç ya da vazgeçilmeyiş nedenlerimiz çok farklı olabilir.

Ama ne olursa olsun bir gün gelip atmak istediğimizde ya da atıldığımızda; yargılanma ve yargılama kaçınılmazdır.

İşte o zaman, artık dönülmez yola gelindiğinde beklenen tek şey vardır belki de…

Sevgi bitmiş, paylaşım bitmiş, yollar, hayatlar ayrılmışsa bahaneye ne gerek var. İstediğimiz hayatı seçmişsek niye bir hesap verme sürecindeymiş gibi haklılığımız kanıtlamak isteriz, yalancı şahit ve delillerle… Geri dönüş için açık kapı bırakmak için midir yoksa bu çaba... Ya da bir kişiden başkalarını iknaya çalışmak mı? Ne gerek var ki diğerlerine anlatmaya, atılan çaydanlık bir taneyken...

‘’Öyle olması gerekiyordu, öyle oldu’’ demek çok mu cesaret ister. Bitirmeden başlamak hesabı mıdır yoksa bu kadar ağır olan.

Bir önceki yazımdaki kahramanla hiç ilgisi yok bu yazdıklarımın. Bu her an hepimizin yaşadığı hayatın parçalarından…

Sevgi biterken saygıyı da öldürmek zorunda mıdır insan oğlu. Gerçekleri söylemek ihanetten de ağır mıdır acaba?

‘’Yeter ki onursuz olmasın aşk’’ demek bu kadar mı zordur?