Çevre, Dışarıya Duvar

İnsan candır mekân değil, mekânın çevresi olur.

Bir de övünürler şu kadar çevrem var diye.

Bir insan iki kişinin arkadaşı dostu olamaz, size yüzleri dönük olanların bize sırtları dönük. Herkesin sizin gibi çevresi olduğunda bazılarımız selam verecek insan bulamıyor!

Etrafınızda bu kadar insan bulunmadığı zaman korkuyor musunuz?

Yüzlerce tanıdık, onlarca dost arkadaş sevgili… Bize bir şey bırakmamışsınız!

Böyle bir yaşam şekli yok, bence ayrımcılık; çekip çekip alıyorsunuz insanları yanımızdan yöremizden, yalnız gömülüyor bazılarımız!

Selamlaşmak için insan aranmaz. Bir şeyleri beraber yaptığınız insanlar bizden ve bizim dünyamızdan gidiyorlar; ama siz onları bizimle de beraber sanıyorsunuz. Hayatın size doğru kaydığını görerek gidenlerin arkasından bakıp boş masalarda kendi kendimizle sohbet ediyoruz.

Yıllardır kedisiyle konuşan doksanlık Remziye hanımın kahreden yalnızlığına karşın başka Remziyelerin başını kaldıramadığı yüzlerce iki ayaklı kedisi var!  

Ben bunu toplumsal ayrımcılık(sosyal bölücülük) olarak görüyorum. Bu kadar insanı etrafınızda toplamasanız kimsecikler yalnız kalmazdı!

Çevreyi protesto etmek için zorunlu aile akraba dışında çevrem yok. Ve bana göre çevre övünülecek bir şey değil.

Çevre yapmadan da çevreniz olur. Sabah çıkıyorum o manava merhaba, bu market çalışanına kolay gelsin, yolda yaşlı amcaya selam, annesinin elini tutmuş çocuğa gülümse; işte benim çevrem!