Çevremize ne kadar duyarlıyız?...

Pazartesi sabahı servisle gazeteye gelirken Haliç kıyılarından geçiyoruz. Fener, Balat, Ayvansaray yol boyunca yeşil alanlar mevcut, belediye yeşillendirmiş, güzelleştirmiş ki halk boş zamanlarında dinlensin, piknik yapsın, stres atsın…

Gördüğüm manzaraya inanamayan gözlerle bakakalıyorum. Servisteki arkadaşımla konu üzerinde konuşarak birbirimize içimizi boşaltıyoruz… O güzelim yeşil alanlar tepeleme çöp dolu. Naylon poşetler, kola şişeleri, kağıtlar, yiyecek artıklarından yeşil çimenler görünmez vaziyette. Yalnız bir bölgede olsa diyeceğim ki o kısımda oturanlar densizlik edip bırakmışlar çöplerini. Tüm yeşillik alan çöp doluydu…

Minicik bir şeker kağıdının dahi yere atılması doğru mudur? İlkokuldan başlayarak öğretmenlerimiz çevremizi, sokağımızı temiz tutmamız konusunda bizi eğitmekteler. Şayet bu eğitim ailemiz tarafından da desteklenirse küçük yaşta çevre temizliği konusunda, doğayı temiz tutmamız konusunda bilinçlenmiş oluruz. Ama yetişkinlerin çevreyi kirletmeleri, piknik çöplerini çimenlerin üzerinde bırakıp gitmeleri, denize çöp atmaları küçüklere kötü örnek olacaktır.

Hangi zihniyetle bütün gün yiyip içtiklerinden arta kalanları oturdukları yerde bırakıp giderler bir türlü anlayamıyorum. Nasıl olsa belediye temizler düşüncesiyle böyle hareket ediyorlarsa yanlış olduğunu birilerinin onlara hatırlatması lazım. Belediye gelip temizleyene kadar belli bir süre geçmek durumunda. Belediye yalnız size mi çalışıyor hemen peşinizden koşup gelecek sizin pisliğinizi temizleyecek. Örneğin benim sabah o pis görüntüyü gören gözlerim inanılmaz rahatsız oldu.

Kent ya da köy fark etmez, nerede yaşarsak yaşayalım çevremizi temiz tutmamız gerekmez mi? İstanbul’a köylerden göç eden kesimin bu tür davranışları sergileme oranları daha fazla. Bunu bizzat kendi gözlemlerimden biliyorum.

Bir gün vapurun üst katında açık kısmında kapının dibindeki koltukta oturuyorken en dip kısımda tam karşıma gelen mesafede genç bir delikanlının sandviç yiyerek ayran içtiğini gördüm. Sandviçini bir güzel yedi, ayranını da içti, ayran kutusunu fırlattı denize. Arkasından ağzını da sildi peçeteye ve elindeki poşetle birlikte onu da denize fırlattı.

O anda geldiler bana, sinirden titrer vaziyette aramızda dipten uca epey mesafe olmasına rağmen “
- Ne yaptığını zannediyorsun sen?
Şaşkınlıkla bakındı etrafına, ona söyleyeceğimi düşünmemişti.
- Sana söylüyorum bakınma etrafına, dedim. Sorumu bu kez:
- Niye attın onları denize, şuradaki çöp kutusunu görmüyor musun? diye tekrarladım. Bana verdiği cevap:
- Sana ne sana mı soracağım atarken, istediğimi yaparım, oldu. Bu kez ben:
- Canının istediğini yapamazsın çünkü o çöpleri attığın denizin benim denizim, (diğer insanları göstererek) tüm bu insanların denizi, bizim denizimizi kirletmeye hakkın yok, o çöpler birikip doğamızı kirletip ilerde içinden çıkılamaz bir hal alacak, dedim. Ama söylediğim kişi bunu idrak etse zaten o hareketi yapmazdı. Daha sonra tüm oturanlara hitap ederek:
- Bu genç bu hareketi bugün yaptı, yarın yine yapacak, hiç biriniz benim söylediklerimi onaylayıp bir kelime söylemediniz, hepiniz susuyorsunuz, tabii bu insanlar da meydanı boş bulup aynı hareketi yapmaya devam edecekler” dedim.

İnsanların yüzlerine baktığımda git gide iyice duyarsız bir toplum olmaya başladığımızı gözlemledim. Bunun gibi hadiselerle öyle çok karşılaşıyoruz ki kimi zaman kavga eder duruma düşsek de tepkimizi dile getirmeliyiz. Ben, sen, o tepkimizi dile getirmezsek bu kişilerin aklı başına nasıl gelecek?

Her gün geçtiğim İstanbul Boğazının sularını seyre daldığımda gördüğüm manzaradan, Pazar gününün ertesinde yeşil alanlardaki çöp yığınlarından, arabasının camını açıp kül tablasını caddeye boşaltan kişilerden ben hiç hoşnut değilim, kimsenin de olduğunu sanmıyorum. Bu konuda belediyeler ne kadar sorumlu ise de birey olarak bizler de duyarlı olmalıyız. Tepkimizi dile getirmek zorundayız ki temiz çevreye sahip olalım ve gelecek nesillere de temiz bir dünya bırakalım…

Sevgilerimle…