Cibranî-42 (Gün)

Bir yalnız , yalnızlıkla öylesine kalabalık bir yalnız “ölmek istiyorum artık hiçbir beklentim yok artık bu evrende” demiş bir dervişe.

Derviş adama bakmış, adam dervişe bakmış. Derviş susmuş, adam konuşsun diye beklemiş durmuş. Sonunda dayanamamış.

“Görmez misin halimi, neden demezsin bir söz, bir kelâm”

Derviş tebessüm etmiş.

“Dememe lüzum mu var, bir ayna da söyler seni sana duyacak kulağın varsa; gecenin karanlığı kalmışsa da gözlerinde, yeni bir günden umudun parıltısı da yer etmekte. Gelip benden onun için hikmet duymayı beklersin.