Çileli kuşak III

Dedem, Arnavut kökenliymiş.
Anlatılanlara bakılırsa, uzun boylu, sarışın, yeşil-mavi gözlü, çok yakışıklı bir adammış.
Mahallemizde oturan Arnavut kökenli bir nine dedemden şöyle bahsetmişti; - uuu kuku more senin bir deden varıdı, eheheyy bre sokağa gırdımı çocuklar kaçışır, bastığı toprak titrerıdı. Gözüne bakılmazıdı, üle bi çakmak çakmak çakarıdı işte breh breh. Babaanneme ninenin sözlerini ilettiğimde ; - ........... o zamanlarda da dedende gözü vardı diye çok kızmıştı!...

Arnavutlukta huzurları kalmayan dedem ve ailesi, önce Makedonyaya göçerler. Makedonya'da da çete savaşları başlayıp, huzursuzluk artınca, dedemin babası, eşi ve iki yetişkin oğlanla, iki genç kızdan oluşan ailesini toparlayıp daha güvenli gördükleri İstanbul'a doğru yola çıkarlar.

Eşkiyalık, kanunsuzluk, kaos had safhadadır. Bu toz dumanda, kızlarını ve karısını eşkiyalara kaptırmaktan korkan, dedemin babası, bir kuyu başına geldiklerinde endişesini ailesine açar. Kendince çok acı bir çözüm bulmuştur. Eşkiyaların dağa kaldırdıkları kadınlara yaptıkları işkencelere maruz kalmaktansa, bu öneri daha uygundur. Anne ve kızlar kabul ederler.

Kuyudan çekilen suyla aptes alırlar. Namazlarını kılarlar. Herkes birbiriyle helalleşir. Oğlanlar biraz uzağa gönderilir.

Dedemin babası, önce karısının, sonra, iki kızının boğazlarını keser, cesetlerini kuyuya atar....