Çocuk saflığında kar...

Öyle bir kar yağdı ki kaç yıldır yağmayan kar bugün hepsini döktü. Kurumuş topraklar karla olan vuslat anını özlemle bekliyordu...

Elimde soğuğa inat sıcak çayımı yudumlarken etrafı izlemek için pencereden bakıyorum. Pencereden bakarken 9-10 yaşlarında ki çocuklar karla oynuyorlar. Biri oturuyor, iki arkadaşı da ellerinden tutuyor biride arkasından ittirerek hızla koşup arkadaşını kaydırıyorlar. Yaşı daha küçük 5-6 yaşında olduğu tahmin ettiğim çocuk ise arkalarından koşuyor ama yetişemiyor. Hırsından iki elini de karla doldurup onlara fırlatıyor.

Bu manzarayı izlerken kendi çocukluguma gidiyorum yine. Biz de çocukluğumuzda kar yağdığı zaman ilk iş sokağa çıkıp, karda kaydırmaca oyununu oynardık. Zaman ne kadar çok ilerlesede çocukların oynadığı oyun hiç bir zaman değişmiyor. Hayata dair hiç bir amacı olmayan, hiç bir derdi tasası olmayan, karın saf güzelliğine karışmış çocukların saflığını izlemek büyük keyif veriyor bana. Keşke hep çocuk kalabilsek ya da herkes çocuk saflığında kalabilse...