Çocuk yetiştirmede öncelikler

İyi çocuk yetiştirmek kavramı her anneye göre değişiyor. Nasil bir çocuk yetiştirirsek kendimizi başarili sayabiliriz? Elimizdeki bu küçük insanlari ne ile yogurup şekillendirebiliriz? Günümüz toplumunun bizden beklediği çocuk insan doğasina uygun mu yoksa bir robotu mu andırıyor?

İki dil bilen, bir enstruman çalan, bütün dersleri iyi, sinav başarısı yuksek, yemeklerini yiyen, sözümüzü dinleyen, uslu cocuklar mi bizim hedefimiz? Kariyerden ve toplumsal statüden başka bir amaci yok mu hayatın? Kariyer anlaminda bugün cok iyi noktalarda olanlarimiz hayatta basarili sayiyor mu kendini?

Küçüklerimizi yetiştirirken onlara ne mesajlar veriyoruz? Kendilerini sevmeyi öğretiyor muyuz? Onlarin kendileriyle pek de bir sorunlari yok aslinda, sorun bizim onlardan daha fazlasını istememiz çoğu zaman.

Benim beklentim de çocuklarimin iyi bir kariyeri olmasi . O zaman sistem onlari daha az ezer. Ezilen, altta gureşen olmalarini elbette istemiyorum. Ama önceligin ne olmasi gerektigine bir karar vermeliyiz. Önceligim, çocuklarimin kendisiyle anlaşabilen , kendisini kabul eden , kendisini taniyan, gücünün farkinda bireyler olmasi. Kendini avutabilmeli, telkin edebilmeli en ufak bir sorunda yıkılmamalı. İnsanlari iyi tanımalı yargılamamalı, anlayişli ve merhametli olmali. Empati kurmali ve insan iliskilerinde tam bir uzman olmali. Bunlar hayatin her alaninda onu başarili yapacaktir. Hepimizin işi insan degil mi ?

Enerjimizin çoğunu bozdugumuz ilişkileri düzeltmeye calışırken harcamiyor muyuz? Gerek iş yaşantimizda, gerek özel hayatimizda bizi en cok üzen yıpratan insanlarla yaşadigimiz anlamsız sürtüşmeler degil mi? Sevilen bir insan olmak en büyük tatminlerden biri hayatimizda. Bize güç veriyor sevilmek. Kendimizden memnun oluyoruz insanlari anladikça. Kendisinden memnun, güvenli, mutlu ve huzurlu bir birey nasil başarısız olabilir ki.