Çocuk

Merhaba; Çocuk

Çocukluk, inanıyorum ki bir insanın hayatının en belirgin anları. Uzun zaman, önce anılarınızda sonraları da anlatımlarınızda yer alıyor. Yetişkin davranışlarınızda o günlerin, anıların epeyce etkisi var galiba.
Gözüme ve hayatıma takılan insanları( kendim de dahil )gözlemlemelerim sırasında farkettim ki çocukluğumuz yetişkinliğimizi iki farklı şekilde oluşturuyor, etkiliyor. Şimdi diyebilirsiniz ki, zaten başka bir şekli de var mı?
Bilmiyorum. Benim anladığım iki tepki ortaya çıkıyor.
Ya anılarınız sizde gülümseme ile karışık aynılarına benzer uygulamalar yaratır, ya da aynı anılar sizde gönül kırıklıkları eşliğinde ters etkileşimle daha farklı davranmanıza sebep olur.
Annem inanılmaz titiz bir hanımdı. Ekmekleri bile fırıncı küreğinden kendi eliyle almak için mücadele eder, başaramazsa aldığı ekmeği evde nemli bezle silerek ateşte ütülerdi. Ah anacığım, hayatı kendine de bizlere de zorlaştırdı.O kadar titizdi ki en büyük kabusu hayatının istediği gibi bir ortamda sonlanamayacağı idi.neyse ki bu korkusu gerçekleşmedi.

Bunu neden anlattım. İşte böyle titiz ve disiplinli bir anne ile büyüdüm. Şimdi ben tabii ki kızıma sormak gerekli ama, yaptığım özeleştiri ile diyorum ki herşeyin miktar-ı kâfisini seviyorum. Temizlik, titizlik, disiplin. Hepside olması gerektiği kadar olmalı. Bu kifayeti belirleyecek şeyin de uygulanacak kişiler olduğu bir gerçek.
Gelelim diğer bir etkileşime.
Aynı ortamda, aynı annenin aynı uygulamaları bir başka aile bireyinde, uygulamayı aynen devam ettirme gibi ortaya çıktı. Yeğenim anemin bir modeli oldu. Bazen karşımda annem mi yoksa yeğenim mi duruyor diye düşünmeden edemiyorum. Aralarındaki fark tipleri tabii.
Demem o ki çocuklarımızı yetiştirirken istediğimiz gibi değil nasıl olması gerektiği düşünülerek davranılmalı. Sizlerinde fikirlenizi en azından bundan sonrası için bilmek hoş olurdu.

18/04/2009