Çocuklara Öğretim

Çocukları anlamak kolay değil, hem birşeyler öğretmek, hem de öğretirken duygu ve düşüncelerine dikkat etmek gerekir. Hassas noktalar çoktur. Kantarın topuzu hep denk olmalıdır. Elimizden geldiğince ilgi, sevgi, değer, sahiplenme ve özgür bırakma gibi davranışları yeterince göstermeliyiz. Bunların karşılığı ise sevgi ilgi ve şımarıklık olabilir. Örneğin öperken yanağından, senden ve çocuğundan mutlusu yoktur.

Ancak; inatçı yanları ile uğraşıp törpülemek ne zordur. Bıkıp usandığımız zamanlar çok olur. Küçücükken yemek yeme alışkanlığı edindirmek, yeni tatlara alıştırmak sabır ister. Tatlıyı birçok çocuk sever, bunun için çaba gereksizdir. Acıyı, ekşiyi meyvayı, sebzeyi, tavuğu, balığı vb.. tatları alıştırmak kolay değildir. Değişik renkleri ilk defa tanıtmak gibi. Yürümeyi öğrenmek için önce ayakta durup sonra birkaç adım atan çocuklar bunu defelerca yaparlar. Düşe kalka, çarpa çarpa öğrenirler. Bu bir süreçtir. Yeni şeyleri öğrenmek böyledir. Davranış oluşturmak yeni bir bina yapmak gibidir. Duygularını beslemek, zihnini geliştirmek, hafızasında güzel anılar oluşturmak kolay değildir. Bütün bunları yaparken, çocukların yüzündeki tebessüm hep kalmalı, gönüllerinde huzur olmalı, zihninde berrak sayfalar yerleştirmelidir.

Bazen kızıp çocuğumuızu kovalarız. Anlamadıklarına kızıp öfkeleniriz. Bunlarda olmalı belki de, bazen kendimizi haklı, bazen çocuğumuzu haklı kılarız. Arasıra çocuğumuzun direnişine içten içe gıpta ederiz. Çocuk deyip geçmeyelim. Çocuklarımız herbirimizin kıymetli çiçekleridir. Onlarla tekrar kendi çocukluğumuza döndüğümüz hallerimiz olur. İlmek ilmek sabırla ördüğümüz emeklerimiz, bizi yorup, yorgunluğumuzda şikayet ettiğimiz çocuklarımız, yüzünü görünce elini tutunca, öpünce, koklayınca ruhumuzu beslediğimiz yaşam sevinçlerimiz.