Çocukları Üzerinden Statü Yarışı Yapan Aileler!

Neler oluyor bize! Size neler oluyor anneler! Çocuklara neler oluyor?

Kişisel ilişkiler mekanikleşiyor. Herkesin egosu, kayıtsız şartsız yaşam merkezi oluyor. Toplum ruhsuzlaşıyor. Bireyselleşme, salgın haline geldi; aşı bulunmuyor.

Ahlâksal sorunların sarmaladığı yeni bir nesil, aile ve toplum ile ördük yurdu dört baştan… Hem de çelik ağlarla…

Bir statü yarışına dalmış ki aileler, onların ellerinde şekil alan çocuklar birer ego heykeli olarak kendilerini taşıyorlar sadece…

Evet, statü yarışı, kalbimizden sevgiyi, beynimizden düşüncemizi aldı gitti… Amansız bir statü yarışı, bencilleştirdi toplumu…

Okul basketbol takımına çocuğu seçilmediği için okul idaresini tehdit eden ebeveyn!

Kendi çocuğunun derslerinden ve sınav başarılarından çok, diğer çocukların durumuyla ilgilenip çılgına dönen ebeveyn!

Çocuğu başarılıysa, çocuğun elinden tutup “köle ticareti” yapar gibi okul okul, dershane dershane gezdirip fiyat kırdırmaya çalışan ebeveyn!

Tek seçiciliği “para” ve güç olan ebeveyn!

Çocuğuna her gün farklı kıyafetler giydirerek, “farklı olma, fark edilme, bahsedilme” güdüsünü tatmin eden ebeveyn! (Biz yeni kıyafetimizi, mesela ayakkabımızı giymeye utanırdık. Mahallemizde herkes böyleydi. Zenginliğimizle veya yeni kıyafetlerimizle öne çıkmaktan hayâ ederdik.)

Çocuğunu, çocuğun dedesinden, ninesinden, amcasından, dayısından, halasından akrabalarından, komşularından esirgeyen, kendince çevresine mesafe koyup huzuru yalnızlaşmakta bulan ebeveyn!

Birey olmakla bencil olmayı karıştıran ebeveynler!

Hiçbir şey bilmediği, bilginin derinlerini veya arka planını keşfetmediği halde her şeyi bildiğini sanan ebeveyn!

Sözde sınav sistemlerini “çocukları yarış atı yaptı!” diye eleştirirken yediğinden giydiğine, alışverişinden tatiline, oturduğu evden bindiği arabaya, okulundan öğrencisinin başarı durumuna her konuda bir statü yarışına giren aileler, kendilerinin “saf kan yarış atı olduğunu” fark edemiyorlar!

Atalarımızın dediği gibi: Atı atın yanına bağla; ya huyundan ya tüyünden…

Bizim zamanımızda o meşhur “Benim babam senin babanı döver!” repliğimizdeki çocuksuluk, şimdilerde yerini büyüklerin “Benim çocuğum senin çocuğunu geride bırakır!” aptallığına bıraktı.

Sonradan statü kazanma ve asalet zaafı, insanları ilkesiz ve acımasız yapmıştır. İnsanımız cıbıl kabadayı olmuştur.

Ailelerin ruhunda, kalbinde ve beyninde yer eden en önemli şarkıdır “Fark var!”

Seninle benim aramda KOCAMAN BİR FARK VAR!

Aman, alaturka olmasın da! En anlaşılmaz(orijinal) isim benim çocuğumun olsun, fark olsun

En güzel şiiri benim çocuğum okusun, fark yaratsın!

En güzel şarkıyı benim çocuğum söylesin, kıskananlar çatlasın ve herkes kıskansın.

En güzel, benim çocuğum dans etsin, milletin başı dönsün.

Birbirinden farklı müzik aletlerini sadece benim çocuğum çalsın, elit olmak nedir, herkes görsün!

Çocuğum, benim burjuva (asortik) olduğumu hissettirsin!

En başarılı benimki…

İşte benim çocuğum, benim; İŞTE BEN, BEN, BEN…

Ey anne babalar, böyle yapmakla çocuğunuzu kaybettiğinizin farkında değil misiniz?

Çocuğunuz bilgisayarın, cep telefonunun, kısaca teknolojinin ve “kanka”lığın değerleriyle şekilleniyor.

Bu mekanik ruh ve en küçük çıkarda birbirini satan kanka-kolik tip sizin eseriniz! Yarın değil, fark ediyorsanız, şimdiden sizi bile satmaya başladılar. Hırçın bir çocuğunuz var değil mi? Kabullenmeyen, hakkına rıza göstermeyen, tahammülsüz ve hoşgörüsüz…

Sosyal ilişkilerin, insan olmanın ve mensup olduğumuz herhangi bir dinin olmazsa olmazı iyilik ve dostluk nerede?

Ya vefa?

Hasetlikten uzak durmak?

Milli ve manevi değerler nerede?

Yardımseverlikte, fazilette, erdemde yarış…

Nerede?

Kitap Önerim: Sağlıklı Eğitim Sağlıklı Toplum, Yılmaz Özbek, Çizgi Yayınları 2004