Çocuklarımız için yapabildiklerimiz, yapamadıklarımız-5

34) Çocuk için görsellik en etkili algılama biçimidir. Çocuğunuza burnunuzu tutarak “kulağını tut” deyin, burnunu tutacaktır. Biz bazen tembihlerimizin neden anlaşılıp uygulanmadığını anlamakta güçlük çekeriz, işte bir sebebi de bu. Kapalı kapıları çalarak girmesini istediğiniz çocuğunuzun kapısını çalarak giriyorsanız zaten tembihe gerek kalmaz. Ayrıca Çocuk çevreyi tembihle değil oyunla tanır. Oyun, çocuğun en önemli işi ve ihtiyacıdır.

35) Büyükler için bir işin nasıl yapıldığından ziyade “sonuç” önemlidir. Çocuklar içinse sonuçtan ziyade “süreç” önemlidir. Onun için biz kendimizce bir işi yapmak için hedef zamanlar koyarız ve çocukların bunu anlamasını ve uymasını bekleriz, halbuki çocuklar sonuçla ve ne zaman biteceğiyle ilgilenmez, iş yapılırken neler olduğuna bakarak tanımaya ve anlamaya çalışırlar. Eğer hayat bir okulsa ve tecrübelerin keyfini çıkarmaksa çocuklar en doğrusunu yapıyor. Biz büyükler hayatı karmaşıklaştırıp, zaman hedefleri koymaya çalışırken çok şey kaçırıyoruz. Biraz geç oldu ama ben son yıllarda gittikçe daha yavaş ama daha verimli ve kaliteli yaşamaya odaklandım, anların tadını çıkarmaya başladım.

36) Çocuğunuzun ayrı bir insan olduğunu, sizin kopyanız olamayacağını ve size benzemesinin şart olmadığını kabul edin. Anne babaların görevi çocuklara “yön” vermektir, kalıp yetiştirmek değil. Çocuğunuz para getirmeyecek mesleklere ilgi duyuyorsa, ders çalışıp iyi bir üniversiteye girmek için uğraşmak istemiyorsa onu olduğu gibi kabul edebilmek ile onun geleceği hakkında duyduğunuz endişe arasında kalabilirsiniz. Burada empoze etmeden teşvik etmekte problem yok. Ama "O da babası gibi Doktor olacak bak, elinden steteskopu düşürmüyor gibi konuşmalar bence sakıncalıdır. Bir çocuk, sporla hiç ilgilenmeyebilir, mühendis veya doktor olmayabilir, ama tutkusu ve yeteneği olan bir sanatı yapmasına imkan tanınırsa, sadece geçimini sağlamak değil, çok para da kazanabilir. Ayrıca toplum farklı yetenekleri olan insanlardan oluşmalıdır. Sanatı bilmeyen, hissetmeyen toplum, yaratıcı olamaz, dünyanın yeni problemlerine yeni çözümler üretemezç

37) Biz Kimiz? Bizler sırasıyla 1-İnsanız (insani ihtiyaçlarımız var) 2-Kadın ve erkeğiz (süslenmek, maça gitmek vb., cinsellik) 3-Eşiz (Kafa kafaya verip dertlerimizi paylaşabileceğimiz yakın birisi) 4- Anne ve babayız. Eğer ilk üçü olabilmemizde önemli eksikler varsa dördüncüde hiçbir zaman yeterli olamayız. Öncelikle ne olduğumuzu unutarak, sadece fedakarlıkla iyi anne baba olunamaz. Tüm ilişkilerde “fedakarlık” değil “özveri” gösterilmeli. İstemediğimiz bir oyunu çocukla saatlerce oynamak doğru değildir. İlişkinin kalitesi düşer ki çocuk için toplam geçen süre değil keyif önemlidir. Çocuk kısa sürelerle de istediğini elde edebilir ve doyabilir.

38) Çocuk kendine güvenildiği ve inanıldığı ortamda olduğunda bunu hisseder (Mesela anaokullarında). Güvenin olmadığı ortamda doğal bir sevgiden bahsedilemez. Bunu iyi düşünün büyükler, eşler, kardeşler, arkadaşlar arasında da geçerlidir.

39) Dürüst olun, duygularınızı olduğu gibi ifade edin. Duygularınızı paylaştıkça çocuğunuz da duygularını ve gerektiği durumda onları nasıl kontrol edeceğini öğrenir.

40) Bir olay yaşandığında kendinizi onun yerine koyun, nedenini uygun dille açıklayın.

41) Mümkün olduğu kadar koşulsuz olun. Çocuklarınız da size koşul koymaya başlarlar. Hele ki sevgide koşuldan hiç sözedilmez. “Bugün çok akıllı durdun, aferin, seni seviyorum” demek son derece yanlıştır.

42) Anne babalık aktif ve ciddi bir iştir. Anne babalık dünyanın en zor ve en övünülecek işlerinden biridir. Dünyada anne baba sayısının çok olması değerimizi düşürmez. Bir şeyin gerçek kıymeti azlığında değildir. (bu insanların uydurduğu, zeklariyle ilgili bir inanıştır) Öyle olsaydı panda dünyanın en kıymetli varlığı olurdu, yada soyu tükenmekte olan bir böcek...

Kaynak: Nebahat Boğut 'un kızımın anaokulunda verdiği seminerden notlarım - 2007