Çocuklarından Boşananlar!

İlişkilerin tıkanıp içinden çıkılamaz hale geldiği noktada boşanma kararı alınır.
Bu bazen tek taraflı, bazende iki tarafın isteğiyle son bulur.
Eğer çocuk varsa gerçek sorun bununla başlar.
Çocuklu ailede gerçek bir boşanma asla gerçekleşmez.
Yani! Ayrıldığınız kişi her zaman hayatınızda yer almak zorunda kalır.
Ya maddi ya da manevi bir şekilde beraber yol alırsınız.
Almak zorundasınız da. Bazen durumlar istenildiği gibi gitmeyebilir.
Sorumluluk tek kişinin omuzlarına bırakılır.
Bir çocuğun bütün gelişimi ve ihtiyaçları, daha çok 'sorumluluk sahibinde' kalır.

İşte o gün eşlerden birisi çocuğundanda boşanır.
Daha az görür, ya da hiç görmez. Daha az arar ya da hiç aramaz.
Onun büyürken neler hissettiğini düşünmek bile istemez.
Çünkü kendi hayatının derdine düşer.
Her şeyden önce kendisi gelir. O mutlu değilse kimsenin mutlu olmasına izin vermez.
En ufak sevgisini ve ilgisini bile esirger o masum kalplerden.

O zaman düşünürsünüz, "Nasıl bir insan çocuğundanda boşanabilir" diye.
O çocuğun günahı nedir?
Kendi talebi olmaksızın dünyaya gelen bir masumdur.
Yanlış kararlar ve yanlış seçimler o çocuğu suçlu kılar.
Hayatı boyunca hep bir yerlerde bir şeyi eksik kalır.
Hiçbir zaman kendisini tam hissedemez.
Adını koyamadığı birçok duygunun altında ezilir.
Anne ve babasının ayrılığını anlamıştır ama kendisiyle olan ayrılığı bir türlü kavrayamaz.
Bu hayatı ya da bu ebeveynleri hak edecek ne yapmıştır.
Tek suçu onların çocuğu olmasından başka bir şey değildir.

İşte, bu eksikliklerle büyüyen çocukların karşısına yıllar sonra çıkan anne ve babalar, nasıl bir düşünce tarzıyla geçer karşısına, “Ben senin annenim, ben senin babanım” der.

En zor zamanlarında, en çok ihtiyaç hissedildiği zamanlarda kendi bencilliklerinden yanında olmayan kişiler, çocukları iyi yerlere gelip para kazanınca, ya da kendileri elden ayaktan düşüp bakıma muhtaç olunca karşılarına çıkıp rahatça evlat olmalarını talep edebiliyorlar.
Kendileri anne, baba olamadan karşı taraftan evlatlık görevlerini yapmasını beklemek nasıl bir bencilliktir.

İşte bu aşamada çocuğun yine yükümlülükleri bitmez.
Bu sefer vicdanı ve haklılıklarıyla sıkışır kalır.
Kendisini yine kötü hisseder.
Bir yanı nefret ederken diğer yanı acıma ve yardımdan yanadır.
Yani o boşanmadan sonra kendisini hiçbir zaman iyi hissetmez.

Çocuklarınıza ayrıldıktan sonra bunları yaşatmayın.
Onların kalplerinde büyük kırgınlıklar yaratmayın.
Eşinizden boşanabilirsiniz ama çocuğunuzdan asla boşanamazsınız.
O çocuğun kırgınlıkları ve beklentileri sizin hayatta bütün başarılarınızı engeller.
Hiçbir zaman mutlu olamazsınız.

Çocuk, Allah’ın herkese nasip etmediği çok özel bir ödüldür.
O bir emanettir. Sizde o emanetlerinize en iyi şekilde sahip çıkmak zorundasınız.
Bunun mazereti olmaz.
Siz onların neler yaşadığını ve hangi duygularla mücadele ettiklerini nereden bileceksiniz.  

Çocuklarınızdan esirgediğiniz her sevgi ve zaman, gün gelir veremediğiniz hesabınız olur.

Sevgilerimle,

Belgin BAYKAL