Çocukluğum!!

Şimdi daha çok özlüyorum arkamda kalan çocukluğumu, şimdi daha çok acıtıyor yüreğimi geçen zaman.

Yoksul ve unutulmuş bir güneydoğu kasabasının çamurlu sokaklarında geçti çocukluğum.

Bahçemizde gökyüzünün mavisine kollarını açmış kadim dut ağacının altında yere serili bir küçük minderde uyuyakalmışım şimdi, mahallemizin arkasındaki boş arsada ayağımda trabzan ayakkabı delicesine plastik patlak topun peşinde koşuyorum.

Çocukluğumun kollarındayım aradan geçen onca zaman sonra , yoksul ve unutulmuş bir güneydoğu kasabasında annemi özledim, sonra ilk aşkımı!

Salçalı tandır ekmeğimi , bahçesinden elma arakladığımız Sabri amcayı , fakr-u zaruret içinden geçen delikanlılığımı , dünden kalma kendimi ; dünümü arıyorum şimdi.

Doğup ta büyüyemediğim toprak damlı evimizi , çilli horozumu , kulağımdan eksik olmayan Mem-u , Zin’in kederli aşkına yazılan Kürtçe melodileri ve karlı bir Mezopotamya kışında kapımıza, bacamıza tünemiş üşüyen zavallı serçeleri ve arkamda kalan hayallerimi özledim.

Gelip geçerken hayat , yaşayamadığım çocukluğumun küçük omuzlarıma yüklediği ağır yükün altındayım şimdi.

Ne çok özlemişim kendimi , ne çok üzmüşüm kendimi , kaybederken insan anlıyormuş yitirdiklerinin değerini, yitip giden dünlerimi hatırlıyor ve özlüyorum şimdi.