Çocukluğumu evimde bırakmıştım .

Henüz sokakta oynayacak yaştaymış, hatta tam söyleyemiyor yaşını.

Ama fakirliğin gözü kör olsun, kendini, hiç bilmediği bir kapıda bulmuş, sabahın körüymüş.

Elinde, birtakım bezler tutan, yaşlıca bir kadın karşılamış onu, kocaman bir taş kemerin altında. Onun hiç aldırış etmediği, birkaç söz söyledikten sonra, elinden tutup, yer yatağı olan küçük bir odaya götürmüş. 'Bakındım birkaç dakika, ama kimse bana bir şey izah etmedi. Odam pek de güneş görmüyordu, hafif bir nem kokusu burnumu tıkamıştı,' dedi.

Duygularını bile henüz anlamayan, veya anlatacak yaşta olmayan bu kız çocuğu, neden buraya getirilmiş olduğunu dahi bilmiyordu.'Biraz oturdum, kendime sorular sordum, hatta o soruların bazılarını cevaplandırdım kendimce. Belki de geçici bir durum dedim, şu an burada bulunmam'. Kapıya doğru gelen sert adımlardan irkildim. Kapı açıldı, Kaba yapılı, biraz babacan görünümlü bir adam. AMA, Bana, YABANCI BİRİ.

 K O R K T U M... Sadece bir bakış attı;' bu küçük değil mi' diye sordu.

Biraz oyun, biraz gezi fikri vardı yüreğinde. O küçük yüreği korkuyla  atmaya başladı, çünkü onu oraya getiren apanansız kaybolmuştu.

Oturdu bir müddet bu kare odada, bohçası vardı elinde. İçinde ise söze gelmeyecek kadar çamaşır ve bir de entarisi. Belki entariler alınacak, hatta bizim kendi evladımız gibi olacak denmişti ama ne mi oldu? Bu ÖYLE UZUN BİR HİKAYE OLDU Kİ, BEN,  bu hikayeyi yazmaya karar verdim.

Bu yazacaklarım,1940, ların ve daha öncesinin, KIBRIS'DA yaşanan, gerçek hikayeleri... Bakalım inşallah başarabilirim.  ACELEM YOK...  Yaşanmış ve bitmiş.