Çok eskidendi...

Çukurovanın kavurucu sıcağı şiddetlenince bütün aile cümbür cemaat yaylaya gitme kararı aldık. Aile dediysem öyle çekirdek falan değil dede, babanne, amcalar, halalar ve tabi kuzenler yani yaklaşık yirmi kişicik. Bir evde oturma kararı alındı.Ben o zamanlar yedi yaşında olduğumdan herhalde bu işe çok sevinmiştim. (şimdi bir kabus olduğunu düşünüyorum)Çünkü bütün kuzenler bir aradayken savaş bile çıkabilirdi:)

Önce yeterince büyük bir ev tutuldu, aslında ev demek imkansız, sekiz odalı önünde beş dönüm bahçesi, bahçede elma, ceviz, armut, fındık ne ararsan var tabi unutmayalım büyük gövdeli kocaman çınarları.Yani buraya kısaca cennet diyebiliriz.

Taşındık...

İlk giren olarak en dağ manzaralı odayı kaptım hemen, kuzenlerle aynı odada yatacağımızı tabi sonra öğrendim biraz hayal kırıklığı olmadı desem yalan olur.Neyse evimizi yerleştirdik okadar büyüktü ki yirmi kişi daha olsa onlar da oturabilir diye düşünmüştüm.İlk gün canım dedem çınarların hepsine birer salıncak kurdu, kavga etmeyelim diye hepimizi tek tek kucağına alıyor ayrı ayrı ilgi gösteriyordu.Bütün gün ağaçlara tırmanıp salıncağa biniyor öğleyin uyuya kalıyorduk sonra tekrar uyanıp evin arkasındaki yokuşa tırmanıyor bir çul parçasına binip birbirimizi yokuştan aşağı çekiyorduk okadar eğlenceliydi ki çığlıklar yükseliyordu gökyüzüne kimse şikayet de edemez dağın başı kaldığımız yer.

İşte böyle müthiş eğleniyorduk ama sonuçta hiçbirimiz normalde televizyon başından kalkmayan çocuklardık.Bazen özlerdik tv izlemeyi.Amcam bizim mızmızlanmamızdan sıkılmış olacak bize bir görev verdi."Yarın akşam eve geldiğimde Ferdi Tayfur'un 'Ben de özledim'şarkısını ezberden tek tek ve sonra koro halinde söyleyeceksiniz yoksa vay gele başınıza"Aman Allahım hayatta en çok korkuğumuz kişi amcamdı herhalde ve bunu yapmazsak başımıza ne geleceğini hiçbirimiz bilmek istemiyorduk.Bütün gece endişeyle uyuduk, sonunda sabah olddu.Kalktığımızda amcam işe gitmişti.Kahvaltıdan hemen sonra işe koyulduk.Teybi açıp tekrar tekrar dinliyorduk ama nafile ezberlemek kolay söylemek zordu ya takılırsak ayyy olamaz!Bütün gün ev ahalisinin beynini şişirdik."Ben de özledim ben de/Resmin var şu an elimde/Sana koşmak isterim/Derman yok dizlerimde..."Ve geldi amcam yemeğini yerken bizi süzüyordu kikirdeyip içeri kaçıyorduk.
-Gelin bakalım yaptınız mı ödevinizi ?
-Evet amca
"Önce sen cadı "dedi bana bacaklarım titreyerek okudum şarkıyı heyecandan anlamamışım bütün aile bize gülüyor hem de kahkahalarla hele de koro halinde söylerken koptu herkes hatta biz bile dayanamadık yattık yerlere...


Çok eskidendi...

Hepimiz dağıldık dört bir yana artık toplanıp eğlenmeler de tatlı değil eskisi gibi...Büyüdük galiba ne kadar istemesek de büyüdük hatta dedem de artık yok...

Ama çok mutluyum böyle bir çocukluk anısı olmayan yüzlerce insan için de üzülüyorum.