Çöp bebeklerim

Çocukluğum düştü aklıma bu gün,
Çöpten bebekler yapardım oturup tüm gün,
En büyük zenginliğimdi o zaman onlar,
Bahçeye çıkar, düzgün çöpleri toplar,
İki çöpü birbirine çatar,
Önce gövdesini oluştururdum,
Sonra annemin dikiş kutusundaki ,
En uygun yuvarlak düğmelerle
Kafasını kondururdum çöplerin tepesine.
Düğmeyi bir parça kumaşla kaplar,
Kaşlar, gözler ve gülen bir yüz çizerdim üzerine.
Sıra saçlarını yapmaya gelince ,
Biraz telaşlanırdım.
Çünkü;bir gizlilik isterdi
Annemin görmemesi gerekirdi
Divanın yastığını bahçeye taşır,
Başlardım yastıkta bir delik açmaya
Açtığım delikten yünleri aşırmaya,
Yapıştırırdım yünleri tutkalla düğmeden kafasına,
En güzel şekilleri verirdim saçlarına,
Annemin ondülalı saçlarına benzetirdim sonra,
Her gün ona bir başka elbise diker,
Kumaş lazım olursa terzi Türkan Abla'ya gider,
Beklerdim onun işi bitsin de ,
Bir parça kumaş versin diye
Dayanamazdı, söylense de bıktım sizden diye,
Tutuştururdu rengarenk empirmeleri elime,
Heyecanla giderdim bahçedeki gizli köşeme,
Başlardım rengarenk giysileri dikmeye,
Sonra özenirdim bebeğime,
Benim de böyle çok elbiselerim olsa diye........
Ahhh çöpten bebeklerim vardı benim,
Tadına hiç doyamadığım,
Geceleri koynuma alıp
Rüyalara , hülyalara, uykulara daldığım,
Ahh , unutulan , kaybolan çocukluğum...