Cüretkarlığın sınırı var mıdır? Varsa neresidir?

Sözlük anlamına çok da bağlı kalmadan, "cüretkar" kelimesini şu şekilde tanımlayabilirim; kendi hayat bilgim ışığında. Cüretkar, karşılığında ödeyeceği bedele aldırmaksızın, cesaretinin ulaşabildiği en son sınırlarda yaşayabilen, inandığını, doğru bildiğini her şartta söyleyebilen, uygulayabilendir bence.

Her işin, her davranışın, her kavramın olduğu gibi, cüretkarın da, cüretkarlığın da bir sınırı vardır elbet...

Cüretkarın sınırı, akıl sınırlarının bittiği yerdir bence. Cüretkarlığın sınırıysa, kimi zaman içinde bulunulan durumun ciddiyetine, kimi zaman, verilmesi gereken tepkinin dozundaki şiddete, kimi zaman da yaşanan durumun ne kadar ölüm - kalım meselesi olduğuna bağlıdır bence.

Cüretkar adamları, kadınları ve dahi insanları, çok severim. Çünkü bir cüretkarın samimiyeti ve gerçekliği, ne kadar açıkyürekli, ne kadar olduğu gibi davranabildiğiyle de doğru orantılıdır.

Gerçek bir cüretkar, cesaretini doğallığıyla besleyebilen, açıkyürekli davranabilen, kendisinden ancak tek bir kopya bulunan insandır.

Ne kadar becerebiliyorum; bilemiyorum ama, konuya bu yönüyle baktığımda, ben kendimi de, oldukça cüretkar bir adam olarak görüyorum.

Tabi, yeri gelmişken, ince bir çizgiye de dikkat çekmek, çok esaslı bir şekilde özen göstermek gerekir. O da...

Cüretkar insanın kibirle, kendini beğenmişlikle, densizlikle arasına çok net bir çizgi çekmesi, cüretkar olayım derken, karşısındakini küçük görmemesi, hor görmemesi gerekir.

Aksi halde cüretkar, şişkinlikten, gazdan patlamak üzere olan, yalandan büyüklenme, sahte kendine güven gösterileriyle başbaşa kalır.

Düşüncelerinde, davranışlarında akıl ölçüsü, zeka pırıltısı barındırmayan bir cüretkar, olsa olsa, çakma bir sokak kabadayısı olarak kalır.

Benden söylemesi... Gerisi senin paşa gönlüne kalmış.

Not: Yazıda kullanılan görsel www.thespotlessminds.wordpres.com adresinden alınmıştır.