Dağınık Bir Oda

Bugün işten eve geldim, odama girdim, girdiğim gibi de çıktım. Bu oda bu kadar dağınıklığı görmemişti ve tabi ki bende aklımı başıma almalıydım, orası benim odamdı ve her ne olursa olsun annemler evde yok diye, dün geceki gibi sürekli salonda yatamazdım, elbet o odaya birgün girip uyumalıydım diye düşündüm.

Hemen su ısıttım ve bir kahve yaptım kendime, geçtim odanın karşısına. Alayını makinaya attım, onlar bundan mutsuzdu ama dolaba koyamazdım, katlamak zor işti, işten gelmiştim ben, yorgundum bana da yazıktı. Sonra bir kova, hunharca sildim odamı, mis gibi yaptım, sonra tekrar bir kahve, tekrar kargodan gelen eşyalarımı kucagıma alıp vakit geçirdim onlarla.

Tv açtım ses olsun evde diye, hep hayal ettiğim gibi, işten gelen bayan kahvesini yudumlar ayaklarını uzatıp, birşeylerle ilgilenir, ama tabi ev boş olmasaydı iyiydi ama bazen insan kafasına göre de takılmasını seviyor.

Hani diyorlar ya, dağınıklık güzeldir, zekiliği temsil eder, yok öyle birşey kardeşim, dağınıklık benim gibi tembeller için olan bişey ve korkunç bir manzara, eşyalar, yataklar, kendinden geçmiş çantalar, birbirine trip atan topuklularım, hele o topuklularım ayy aşığım onlara nasıl da sinirlenmişler, hemen kutularına koydum onları sıraladım. Haklılar yani.

Geç vakitlere kadar kahve elimde yazmak istiyorum, bu hayalim, şöyle güzel bir manzara karşısında balkonda veyahut karşımda havuz ben güneşin altında paylaşmak o anı. Paylaşmak güzel şey, dağınıklığımı bile paylaşmak istiyorum bazen şu anım gibi, bana güzel geliyor, sanki evimde sizde yaşıyormuş hissi veriyor, konuk ağırlıyorum, en sevdiğim. Annemler il dışında özledim mi? Evet tabi özledim ama böyle de iyi, sanki sessizlik bazen ruhu besliyor, ama işleri yapmak, makinayı doldurmak sevdiğim işler arasında değil tabiki.

Gece oldu whatsaap gruplarından yazan yazana, bense elimde dağınıklığımı yazıyorum. Hiç normal olamadım ben, yıllar geçse de üstünden normal olacağım gibi de gözükmüyor sanırım.