Dağınıklık mı? Sana öyle geliyor...

Dağınıklık mı? Hiç de bile. Sana öyle geliyor. Ah annem… Bir türlü anlayamamıştı beni. Hani bazen okuldan gelip tüm çalışma masandakileri, kütüphanendekileri sokak kapısının önünde bulursun ve ciddi bir şok yaşarsın. Onca hatıra… Onca değerli eşyan… Nasıl atar bunları. Zorba kadın. Başlarsın kapıda atılanları ayıklamaya.

“ Aman ses çıkmasın. Annem duymasın. Vaziyeti çakmasın. Şimdi gelir açar kapıyı filan. ”

“ Hmm, geçen seneki Türkçe defterinde bir sürü yazın var. Atılmaz. O dursun. Kokulu silgilerimi koyduğum çekmeceye geri gidecek. Yeri orası. Şu kırık kalemtıraşı da… Kullanmıyorum ama olsun. Ablamındı. Hatırası var. Atamam. Zaten özledim… Kaç zamandır gelmiyor hafta sonları. ”

“ Niye atıyorsun bütün bunları anne! Dağınıklık değil onlar! Hepsinde benim anılarım var. Tamam, bak anlaşalım. Şu iki gazete resmini de alayım geri kalanlar gidebilir. Tamam, bir daha dolabımı toplamazsam acımaz hepsini koyarsın kapının önüne. Toplayacağım odamı söz.”

Bugün evimin en kilerimsi ve en karman çorman köşelerini neredeyse asırlardır bir türlü düzeltememiş olmak ve yine de el sürmeden hiçbir yerine, evimde huzurlu olabilmek özgürlük hissini veriyor bana. “Nedir bu” diyen yok sonuçta. Yaşasın. Canım ne isterse onu yaparım.

Bu evdeki her şeyin bana ait olması çok özel. Aslında banyo karolarının arasındaki derzleri ovacak kadar ya da her aradığımı üç saniyede bulacak kadar dahi olsun istiyorum evim. Ama itiraf ediyorum: evimin dağınıklığını aslında sevmesem de, bana beni hatırlatıyor. Her şeyi her yerde olan insanlardanım ben. İşim gücüm düşünmek, planlar yapmak, hayal kurmak. Öyle tertipli olacağım diye uğraşamıyorum maalesef. Çocukluğumdaki hallerimin mirasıysa bana bu dağınıklık, benim işte...