Dalgınlığa gelir, bazen ne ektiğini bilmezsin…

<ı>

Hayat, aynı filmi defalarca seyredip, “<ı>ben bu filmi ilk defa izliyorum!” kandırmacısından başka bir şey değil…

Senaryo aynı!

Final aynı!

Esas çocuk aynı…

Kız aynı…

Karanlık salondaki yalnız koltuğa her defasında değişik duygularla otursak da

“ Son” yazarken hissettiklerimiz aynı…

<ı>Anlamaya çalışmak.

<ı>Anlamak zorunda kalmak!

<ı>Anlamak zorunda bırakılmak!

<ı>Her şeye rağmen anlamamak…

<ı>

İnsanlar, insanlara yaşattıklarını keşke görebilseler, hissedebilseler ve yaşattıklarını yaşadıkları, hissettikleri zaman… Anlayabilselerdi!

Dalgınlığa gelir, bazen ne ektiğini bilmezsin…

Unutma arkadaş, sen boş bulunsan da, ektiğini biçersin!

Masaya iki kadeh koyup yalnız içmek, seninle demlenmek, anlattıklarını dinlemek kadar canımı acıtmıyor ve kanatmıyorsa!

Çirkin, zavallı gerçeklerin kahramanı olmaktansa, albenili ütopyaların zavallısı olmayı tercih ederim…

Bize yapılanlara isyan edeceğimize,

Kime ne yaptığımızı eşeleyelim!

Belki aradığımız cevaplar oralarda bir yerlerdedir