Dayanağı...

Ellerinin tersiyle gözlerindeki yaşı sildi.

Yarım yamalak yatırılmış, nerdeyse ak pak olmuş saçları, gözyaşları ile yıkanmış çakmak yeşil gözleri, bir haftalık sakalı ile aynadaki görüntüsüne baktı.

“ Ağla yalnız kaldın, ağla ahmak adam, “ dedi.

Kendi elleri ile götürüp yatırmıştı, hastaneye dayanağını, 23 senelik arkadaşını. Oysa sağlığında belki beş belki on kez onu sevdiğini söylemişti. Söylerse şımarırdı kadın kısmı…

Toplumun değer yargıları, yetiştirilme tarzı, mesleği, hep ilk günkü gibi kalacak sandığı birlikteliği, kendi malı gibi görmesi aklına geldi.

Suçlama yapacak bahaneler aramaktaydı, kendinden kaçıyordu adeta…

Bakınca aynadaki görüntüsüne kaçamayacağını anladı…

“ Tuh sana yazıklar olsun, “ dedi.

Kendini rahatlatıyordu sanki…

Oysa paylaştıkları yaşam uzun gibi görünse de bakış açısı içerisinde geçip gitmekte olan vapur görüntüsü gibiymiş gerçekte…

En azından günde bir kez o sihirli sözcüğü söyleyebilirdin.

Bir bahane ile haftada bir kez, ne bileyim ayda bir kez bir çiçek getirebilirdin.

Hiç değilse karınlıkta yürürken ellerinden tutabilirdin.

İlgisiz olsa da söylediği bir konuya katılmasan da katılıyormuş gibi davranabilirdin.

Görüntüsüne bakarken aynada, bu düşünceler gelmişti aklına…

“ Al şimdi hastaneye yatırdın, “ dedi.

Aynayı masaya bıraktı. Tül perdenin çekili olduğu cama yanaştı…

Kadife perdeleri çekerken…

Denizde bir sürat teknesinin suyu yararak geçip gittiğini gördü…

Anlamıştı şimdi hayatı…

Karanlıkta kendinden ve görüntüsünden saklanmak isteği geldi bir an…

Karanlık benliğine kızarken…

Ve kaçmıştı hep aydınlıktan!