Dayanışma gücü

Zonguldak, TTK Lavuarının yıkımını görünce içim cız etmişti. Daha yedi , sekiz yaşlarındayken öğle yemeği getirirdim babama.Babam, çıkış kapısına kadar gelir, yemeğini alır giderdi. Çok isteğim halde bir türlü beni içeri alıp '' yasak '' diyerek gezdirmezdi. Odur budur, hep içimde kalmıştır orayı gezememiş olmak. Birde yıkılmaya başlandığını görünce, hepten hüzünlenip bir garip olmuştum..Babamın, kömür karası nasırlı elleri, kömürle sürmelenmiş gözleri, sanki acıyla bana bakıyordu. Gözümde iki damla yaşla ayrılmıştım oradan.

Birde duydum ki sivil toplum örgütlerinin dayanışma gücü yıkımı engellemiş.Nasıl sevindim bilemezsiniz... Babamda sevinmiştir eminim . Kömür yıkama bantlarında çalışmaktan, erken yaşta gırtlak kanserine yakalanmıştı.Kansere yenik düşüp henüz altmış yaşında göçüp gittiydi bu hayattan. Niceleri de öyle gitmişti . İşte, tamda bu yüzden o lavuar yıkılmamalıydı..Yıkılmayacak da.

Müze yapılarak, şehrin simgesi durumunda değerlendirileceği söyleniyor. Ömrüm yeterse belki o zaman gezer görürüm içini . Bu yolda emeği geçen herkesi saygıyla selamlıyorum. Cumhuriyetin Zonguldak’a kazandırdığı bu fabrikadan geriye kalanlar artık Zonguldak' lının olacak.(tuğla binası, üç kulesi dışında bir şeyi kalmasa da)