Değersizlik duygusu

Ne güzel şeydir birilerinin sana değer vermesi. İnsanın ruhunu okşar. Hele bir de değer veren kişi sevdiklerin olursa.

Değersizlik de bir o kadar kötüdür. İnsanı yalnızlığa mahkum eder. Kalabalıkta bile kendini yalnız hissedersin. Sonrasında içe kapanırsın, kelimelerin biter. Sakin gibi görünürsün, öyle olmaya çalışırsın ama içinde fırtınalar kopar. Bunu ancak sana değer veren birileri fark edebilir.

Kendi içinde ikiye bölünürsün. Birincisi, ‘ sen güçlüsün kimseye ihtiyacın yok, kendine yetersin ‘ der. Diğeri ise, ‘ hadi oradan kendini kandırma, umutsuz vakasın ‘ der.

Sonrasında kendinle kavga etmeye başlarsın. Herşeye kızar olursun. Tıp bile bu konuda çaresiz kalır. Kafa karıştırmak için de buna bir isim bulur ve adına, ‘ simetromoni ‘ der. ‘ O ne ki ‘ diyenlere de, ‘ herşeye kızma hastalığı ‘ der.

Gerçekten aklımız karışmıştır ve simetromoni de nereden çıktı diye kızarız. Tıp bilimi simetromoni’ yle uğraşa dursun;

Şayet; telefonun hiç çalmıyorsa, kimse hatırını sormuyorsa, iki gün görmeyince kimse öldün mü kaldın mı diye merak etmiyorsa, üzgünsen kimse anlamıyorsa, mutluyken sevincini paylaşmıyorsa işte o zaman endişelenmekte yerden göğe kadar haklısın.

Bu durumda kendini onsekizinci kattan atmaya kalkman bile seni kurtarmaz. Boşuna yorulursun. Onsekiz katlı bina ara, asansör bozuksa merdiven tırman, tam kendini boşluktan aşağı bırakacakken aşağıdan bir ses, ‘ hadi kardeşim işimiz gücümüz var, atacaksan at seni mi bekleyeceğiz, zaten hava buz gibi, atmazsın namertsin ‘ gibi laflar ederek sinirinizi zıplatıp bütün şevkinizi kırabilir.

Ben derim ki, hiç böyle saçmalıklarla kendinize eziyet etmeyin.

Ezginin Günlüğü’ nün çok hoş bir şarkısı ve klibi var. Klibi izlerken buruk bir ifadeyle güldürüp düşündürüyor.

Ateşe baca lazım

Kitaba hoca lazım

Bana bir koca lazım

O da bu gece lazım

Evin kadını, erkeği için alışver yapar, zarif bir masa hazırlar, giyinir süslenir, erkeğini beklemeye başlar. Tek beklentisi sevdiği erkekle romantik bir akşam geçirmektir. Ama gözden kaçırdığı bir nokta vardır.

Hain kundakçılar ormanı yakmıştır, ve bütün hayvanat sürüsü dağdan şehre inmiştir. Yolunu beklediği erkek de o hayvanatlardan biridir.

Sonrası malum, düş kırıklığı.

Değer verildiğimizi nasıl anlarız?

Onyüzbinmilyon kere, ‘seni seviyorum‘ dese mutlu olur musunuz?

İnanmayın, altında mutlaka bir hinlik vardır!

En kötüsü de insanın kendisine değer vermemesidir. Kendimizi hep eksik, hep yetersiz, hep sorgular halde yakalarız. Kafamızın içinde milyonlarca, ‘ neden? ‘ sorusu yatar.

İyi güzel de herşeye, ‘ neden? ‘ diye sorma güdüsü çocukluk çağında olmuyor muydu?

O halde neden büyüdüğümüz halde, ‘ neden? ‘ lerin cevaplarını bulamıyoruz?

Bize kendimizi bu kadar değersiz hissettiren şey yada şeyler ne?

Yoksa gerçekten değersiz miyiz?

Çok sevdiğim değer verdiğim biriniz bir sözü var, ‘ seni ne bulan sevinir, ne kaybeden üzülür ‘ der.

Herşeye rağmen kendinizi sevin, her şeyden herkesten daha çok sevin. Kendini sevmeyen başkasını sevemez. Bırakın size megaloman desinler, kim ne derse desin. Birilerinin gelip de sizi değerli hissettirmesini beklemeyin. Onun gelmesi yada onların gelmesi şehiriçi otobüslerinin gelme ihtimalinden bile düşük olabilir.

Hiç gelmeme ihtimalini de gözardı etmemek lazım.

Bu durumda iş başa düşüyor. Kendinizi şımartın, çiçekler alın, çikolata alın afiyetle yeyin. Gidin deniz manzaralı bir yerde ince belli bardaktan dumanı tüten sıcak bir çay için. Yanında susamlı simit.

Denizi seyrederken güzel bir şarkı mırıldanın. Etrafınızda, ‘ kilosunu bilene bedava ‘ diye gözünüzün içine bakarak sizi tartmaya kalkan, gözlerinin içi parlayan küçük bir çocuk görürseniz kilonuzdan utanmayın, gidip tartılın.

Hatta o küçüğün saçını okşayın, bunu yaparken de gözlerinin içine bakın.

Siz değerlisiniz, tartıcı küçük çocuk da değerli.

Çünkü biz değerliyiz.