Deliliğin toplumca kabul gören şeklidir aşk

KARAKALEM ADAMIMA;

Deliliğin toplumca kabul gören şeklidir aşk…

Kalp içini doldurabileceğin boş bir kutu değildir, sınır koyamaz, engel olamazsın, o sevdikçe genişler ve bazen nedensiz de sever. Tek taraflı sevdiği de olur çoğu zaman. Ne kadar karşılık bulamayacağını duyursalar da, o hiç aldırış etmez ve sevmeye devam eder. Kimsenin göremediğini görüp, kimsenin hissedemediğini hisseder. Herkesin ’’yanlış giden bir şeyler var’’ demesine karşın o ’’yanlışı belki ben düzeltebilirim’’ dercesine sever. İnsanların bakıp da gözlerini yumduğu şeyleri fark edebildiği anda başlar sevmeye. Aslında hiç bitmemiş bir yoldur onunki, ucu sonsuzluğa uzanan, iki farklı nefesin akıp gittiği hiç bitmemiş bir yol.

Bazen beklemek gerekir, kimi ya da neyi beklediğini bilmiyor olsan bile beklemek.  Beklediğin kişi ya da olay bu bekleyişe değecek olmasa bile beklemek. Çünkü hayatı avuçlarına gizleyip var gücünle saklamaya çalıştığında, param parça yapıp bırakırsın ve yaşamayı arzu edip de yaşayamadıkların olarak kalır o zaman hayallerin. Kocaman bir yumruk gibi düğümleniverir boğazında, söylemek isteyip de söyleyemediklerin.  Bazen hayat senin hayatınmış gibi yönlendirmeye çalışır, yolunu şaşırırsın. Kalbi ise sana bırakılmış bir emanet değil de,  sonsuza kadar sana sunulmuş bir hediye gibi düşündüğünden asıl sahibine sormadan ’’AŞK’’ denilen karmaşayı yüklersin. İşte o zaman, yaşamaya uğraştığın bilinmezde tek bir hücrene bile söz geçiremezken, hayat dediğin yanılgıyı yönlendirmeye kalkar ve içinde tutamadığını sandığın sözcükleri haykırmaya başlarsın ’’SENİ SEVİYORUM, SENİ SEVİYORUM, SENİ SEVİYORUM’’…   

Ama sadece cesaretin bıraktığı izleri takip edip de haykırmak yetmez hiçbir zaman. Kendinden başkasına duyurmak ve ihtimallerin doğurduğu korkuyu bir kenara atarak duymak, o iki kelimenin kulak zarlarını titretmesi hazzını tatmak istersin ya da daha fazlasını daha da fazlasını… Sevgi denen çıkmazı kendini sunabileceğin adamda iliklerine kadar yaşamak.

Bazen benliğinde saklayamadığın ve adına ’’AŞK’’ deyip de kendini kandırdığın tanımsızlığa, karşılık bulamayacağın fikrine inandırsalar bile seni, durmak bilmeden derin bir boşluğa atlamaktan alıkoyamazsın kendini. Tam her şeyi göze alarak, kocaman bir adım atmaya kalkarsın ki, hayat dibine kadar dört köşe gerdiğin iplerden birini koparıverir ve mesafe denilen o derin acı ile sınamaya başlar seni. İşte o zaman kabuğuna çekilip, en iyi sonu ya da daha da iyi bir başlangıcı beklemekten başka çare sunulmamış olur önüne ve sen bir kez daha en iyi oyuncu olabilmek için, oyunu her defasında yeni baştan oynamaktansa, kenara çekilip izlemek gerektiğini anlamak zorunda kalırsın.

Ve yavaşça fark etmeye başlarsın hayatın kahpe silüetini, seni sessiz bekleyişlerle sınarken nasıl da çığlık dolu düşlere ittiğini…  

Belki benim kalbim de nedensiz sevmiştir seni ve ellerim sözlerime aldırmadan, sadece hissettirdiğin gibi yazmaya başlamışlardır eskinin aksine teker teker bütün kelimeleri…

Uzaklar zırhlarını kuşanıp durmuşlar şehrinden şehrime akan yollar boyunca ve sen belki de hiç bilmediğim bir yerde, karşılaşmadığım insanların neşelerinin içinde bambaşka tutkular yaşar olmuşsun. Özlediğimden habersiz, kıskandığımı bilmeden.  Bunu düşünmek bile korku yükler oldu yüreğime, hücrelerimin her birine de farklı bir telaş. Ya beklemenin verdiği hüzünden daha fazlasını yaşayacak olursam sana ulaştığımı sandığım an. İşte hep kovarak bu ihtimali zihnimden, yaşamaya çalışıyorum uzun zamandır akıp giden boşlukta ben ve ben her sabah olduğu gibi bu sabah da yeni bir bilinmezin içinde uyanıyorum. Her geçen gün nefes almak daha da zorlaşırken, aldığım her nefeste seni tekrardan içime çekebilmeyi umuyorum ve o anlarda tüm şehrin ışıkları benim için parlıyor gibi hissediyorum, bazen de gece benim için güneşi gökyüzünden kovuyormuş gibi geliyor çünkü unutmak istiyormuşçasına kandırıyorum kendimi ama seni unutacağımı sanmak bile tüylerimi ürpertiyor.

TATLI HIRSIZI