Dene...

Görüyorum.

Olup biteni, gelip göreni, çekip gideni.

Seviyorum.

Ayakta kalabileni, güçlü durabileni, fütursuzca hareket edebileni.

Deniyorum.

Görmemezlikten gelmeyi, dengede durabilmeyi, affedebilmeyi.

Seviyorum sükuneti. Sükunetimden anlayabileni.

Görebileni en derinleri, en dipleri görüp çıkartabileni. Yıkılırken bile ‘haydi kalk’ diyeni.

Her zaman yanımızda olabilecek, bizim en zayıf yanlarımızı bilecek, bilecek ama kullanmaya asla yeltenmeyecek, sırtımızı rahatlıkla gözü kapalı olarak yaslayabileceğimiz, ellerini sımsıkı tutabileceğimiz birilerine ihtiyacımız var. Yüreğimizi emanet edeceğimiz, yüreğini bileceğimiz, yüreğimizi bilecek.

Evet. İşte tüm mesele bu. Mesele yürekte. Yürekli olabilmekte. Sol yanında atıyor diye illa bir yüreğin olmuyor senin arkadaşım, hakkını vereceksin o yüreğin. Bir gün duracağını bilerek vazgeçmeden, yılmadan, usanmadan gümbür gümbür atan o yüreğin hakkını vereceksin. Her bir atışına sahip çıkacaksın. Koruyacaksın onu, asla kirletmeyeceksin. Asla üzmeyeceksin onu.

O senin. Yaşadığını hissettirenin. Yazık etme. Ziyan etme.

Koru onu, kolla onu. Hisset onu. Dinle onu.

Şimdi, tam şuan da, eğer bunu okuyorsan, koy elini sol yanına. Orada olana, sevdiğine, uzağındakine, aşkına, aşığına, yaşadıklarına, umutlarına sarıl bir daha. Korkma. Bak, ‘o’ da orada. Gör sadece, sadece iste.

Şükret işte, ne olursa olsun o hala yanında. Hep yanında.

Tüm dünya sana sırtını dönse, asla sana arkasını dönemeyecek o kişi... hep burada.

Hep buradayım. Haydi, gör beni.

Çöz kilitlerimizi…