Denge

İyi günler. Geçen akşam yedinci sınıfta okuyan ve SBS sınavına girmediği için annesini öldüren kız çocuğuyla ilgili haberleri okudum. Cinayetten sonra sınava girdiğini, ablasına, "çocuklar cinayet işleyince ceza verilmiyormuş" demesini vs. Annesi her ne şekilde olursa olsun bir gün önce öldüğü halde, hiçbir şey olmamışçasına sınava giren bir çocuğu düşündüm. Ürperdim. Bu nasıl bir ruh halidir? Bu çocuk hangi şartlarda büyümüştür? Anne gibi bir varlığa karşı bu duyarsızlık... Hata nerede yapılmış? İçimden gelenleri döküverdim birden. Düşündüm ki, çok zor bir görev anne baba olmak görevi. Çok güzel ama çok zor bir iş. Çok emek ve zaman isteyen bir iş. Ancak, sevgiyle büyütülmüş çocuklar, topluma zararlı bireyler olmak bir yana, bire sonsuz sevgi veriyorlar.. Darısı çocuklarımızın başına.

Denge

Güzeldir lakin zor iştir
Pamuktan bir eldivenle tutar gibi
avucumuzda
ustaca taşımak bir çocuğu.
hem, düşürüp yere
kırmadan,
hem de, sıkıp parmaklarımızda
boğmadan.
Bozmadan çocuk kahkahasını,
narin çocuk ruhlarını,
yormadan.
Hiç unutmadan:
imkansızdır
"sevgiyle büyümeyenden
sevgi almak"
ve yürümektir
anne- babalık
uçurum kenarındaki
dar yoldan;
çarpmadan kayalara,
boşluğa yuvarlanmadan.

Güzeldir lakin çok zor iştir;
kale gibi durmak etrafında
bir çocuğun
ve korumak
onu hayattan.
Hem teslim
olmamak onun varlığına,
hem de onun varlığını
mahkum kılmadan.
Ve nihayet,
hazindir bir çocuğu büyütmek
Hazindir;
vakti gelince,
bırakmak
çok uzaklara.
Verdiğimiz kanatlar
sırtlarında,
yaşlı gözlerle uçurmak yuvadan..