Denizden gelen bir kadim dost

Gece iki suları... Adrasan koyundayım. Dolunaylı bir gece, ayaklarım çakıl taşlarının üzerinde. Bir esinti güzelim ağaçların dallarından gelip denize karışıyor. Hissettiklerimi algılayadurayım, bir karartı görür gibi oldum sahil kenarında...

Baktım, baktım, biraz daha yaklaştım, biraz daha; sonsuzluktan, denizden gelen bir kadim dost ile karşılaştım; bir caretta caretta ile...

Orda öylece durmuş bekliyor gibiydi. Belki de benim gitmemi, sessizliğin çökmesini, ışıkların sönmesini...

Şöyle bir yola baktım; sokak lambaları yanıyordu, sahilde şezlonglar vardı, şemsiyeler kuma gömülmüştü, belki de bıraktıkları yumurtalar üzerine...

Caretta'nın gözleri benim gözlerim oldu birden; içim sıkıldı. Işıklar olmasaydı, şezlonglar olmasaydı, ben olmasaydım...

Ona daha çok yaklaşmak istedim. Yanına yakın bir yere oturdum. Bir süre öyle kaldı; o kısacık anda ruhumun yıkandığını, içimin temizlendiğini hissettim. Ondan gelen bana aktı; açtım kapılarımı ardına dek...

Sonra yavaş yavaş hareket etti, kumlarda yer aradı kendine; onu izledim, büyüklüğüne, kabuğuna, ay ışığının kabuğunun üstüne vuruşuna, el ve ayaklarını aynı anda kullanışına baktım; kocaman kafasına, nefes alış verişine...

Ardından kalkma zamanının geldiğini hissettim; yumurtlayacaktı, yalnız kalmalıydı. Kalktım oradan. 

Meksika sahillerinden onca yolu aşıp geldi; Akdeniz kıyılarına yumurtalarını bırakmak için. 200-250 yıl süren yaşamında hep gelirdi buraya belki de, bu sahillere. Gitgide kalabalıklaşan, gitgide kirlenen bu dünyaya, herşeye saygısını yitiren insanlığa rağmen...

Belki de yumurtalarını bırakmadı, bırakamadı!

O anda içime sızan, içimde kalan, çok uzaklardan, zamansız, bir başka dünyadan; denizden gelen 'bir his' onun varlığından yayıldı; 'tarifsiz ve kutsal'... Ve bu his ile dolu, dopdolu olduğu halde yıldızların altına uzandım, çakıl taşlarının üzerine...

Bir yanım kabuğunun üstüne oturup onunla gitmek istedi, belki de gitti bilmiyorum.