Depresyon ve çocuk

Rengini unutmuş çiçekler, dansından ayrı düşmüş arılar var, biliyor musun?Bilme 

Bilme, "bu ne?" sorusunun yerinde "yine bu" var.Bilme 

Kokular uzak hatıralar gibi, sesler çelik bir levhanın ardından gelmekte.Bilme 

Çırpıntısı biter yüreğin, kıyı süpürüntülerle dolu, uyuşuk dalgalar kirli 

Bilme, herşeyin yaka çiçeğidir nostalji, aldığın soluk bin sene sonradadır şimdiden 

Hızla eskir dokundukların, hayranlıkların buharlaşır, kaskatı gerçeğinle kasılan 

Zamanındır, sızıp giden donuk gözlerinin önünde 

Bilme hiç bilme bir uçarılık için neler verir bilenler, sen bunu da 

Bir aptal ağlayış için ölebilir donup kalanlar, bunu da 

Bu kıyıda olup bitenin olmayan ve ama bitmeyen koca bir kırım olduğunu da bilme çocuk 

Hızlan ey nabzım, kurumuş, çatallaşmış lifler mi taşıdığım senin yerine? 

Yalan söylüyor gözlerim güldüklerinde ve o dakka bir zıpkın alıyor boydan boya içimi 

Depresyon diyorlar, keşke bir şey olsa da bu söz değmese diline 

Bilme çocuk, yarama dokunup dokunup işleyen kahrı arama yüzümde 

Güneşin eridiğini, yağmurun düşmeden pas tuttuğunu bilen çoğalmasın diye 

Bu illet, bu küf kokulu karanlık, tebelleş olduğu yerde 

Bulaşmadan kalıp göçsün diye 

Sen çiçeklerin türküsünü söyle bana 

Şaşkınlığını göreyim, kısa zaman sağanaklarını 

Ama yeter ki durma çocuk, ak köpür sen 

Bu koparılmış bir mutluluktur 

Yeter de artar bile