Derinlerde....

Derinlerde serin serin uyuyan bir kadın varmış. Bir gün birisi gelmiş, uyandırmış. Aslında kırmızı kızıl alevleri varmış.

Gelen, alevleri canlandırmış ruhunda ve beyninde ve de teninde küçük, tatlı dokunuşlar bırakmış.

Her dokunuş farklı kadını ortaya çıkarmış.

O dokundukça, kadın ellerini uzatmış. Doldurmuş avuçlarını, hiç boş kalmamış.

İçinden demiş “Kadınları da anlayabilen bir adam” varmış.

Nereden bilsin ki bir zaman sonra uzandıkça boşluğu yakalayacakmış.

Küçük bir sözüne hasretken, iyi dileklerini başkalarına yollamış.

Adam

Kadının söylediklerine kulaklarını, duygularına gözlerini, en içten kelimelerine karşılık da dudaklarını kapatmış.

Konuştukça, yazdıkça her kelimesi çoğalan adamdan geriye ne kalmış?

Kadın

Anlamış

Kum tanesi küçüklüğünde bile değeri yokmuş. Çoğulda bir taneymiş sadece, kendi başına değersizmiş.

Anlamış

Söyledikleri, yazdıkları önemsizmiş. Rüzgara karşıymış, uçup gitmiş, yer etmemiş.

Oysa ağzından nefes gibi çıkan her söz ona aitmiş.

Anlamış

Gözyaşları gereksizmiş. Hiç silmeye yeltenmemiş. Dışından çok içine akıtmış. Kesik yaraları sızlamış. Aktıkça dağlanmış.

Yine de ağlamış çok ağlamış…anlamış ağlamış…ağlamış anlamış…

Ama

O bu kadar sırtını dönerken, görmezden gelirken, nasıl bu kadar sevmiş

İşte onu anlamamış…

Kırmızı kızıl parçalarla, derinlerdeki serinliğe doğru yola çıkmış….