Derinlerden selam getirdim size...

Hani bazı dönemler vardır hayatımızda, dibe vurduğumuz...

Hani ne konuşmak isteriz, ne yazmak ve hatta ne de okumak...

Kaplumbağalar gibi çekmek isteriz kafamızı kabuğumuzun içine de, yapamayınca maskemizi takarız ve mecburi vazifelerimizi sürdürmeye devam ederiz.

İşte tam böyle bir dönemin içindeydim. Ne yazacak gücü bulabildim kendimde, ne de bilgisayar başına geçme isteğini...

Kaçtım, ama kaçarken tam dibe vurdum. Hani denizin dibine ayaklarınızı güçlü bir şekilde vurduktan sonra yüzeye doğru yol alırsınız ya, işte tam böyle oldu bu sefer...

Her şey bitmişti... Kalbim kırılmış, biriktirdiğim hüzünlerim canımı acıtmaya başlamıştı. Geceler boğmaya çalışırcasına nefesimi keser olmuştu.

İçimdeki çocuk öldü zannettim ama bu sadece başlangıcıymış. Daha dibe ulaşmamışım o anlarda. Sadece dalıp, dalıp çıkıyormuşum da nefesim yetmiyormuş o zamanlarda. Nefessiz kalmak değilmiş bu...

Tam dibine vurduğumda, işte o son olayla birlikte. Yüreğimdeki büyük acıyla kocaman bir patlama oldu ve ben "Artık Yeter" dercesine hızla ayaklarımı vurup yere, yüzeye doğru hızla ilerledim ve işte yine buradayım....

Derinlerden selam getirdim sizlere...