Ölüm çok yakın

Bugün İzmir Buca Şirinyer' de, yani okulumun ortalama 2 km ötesinde, her zaman eshot beklemek için durduğum durakta, tansaşın önünde 2 kez bomba patladı. Şimdilik bir ölü. Ne garip, hep televizyonlardan duyarız, bombalar patlar ama hep bu dışardaki - benim dışımdaki insanların başına gelen gerçek ama sanal bilgisinin bana ulaştığı bir hikaye gibidir.
Ölüm çok yakın, bunu biliyorum. Bazenleri karanlık sokaklarımdaki korkusuzluğum ve bazenleri sokakda laf dalaşı yapabilme cesaretim bundanır. Sanki ve sanki, eğer ölüm beni bulacaksa bir yerde, beni oyalamadan, gelsin ve bitirsin bu işi. Uzatmasın. Bir gün ölürsem, çarçabuk olsun ve geride yarım kalan yaşanmışlıklarımı alsın götürsün bir hayal gibi.

Bazenleri düşünürüm de, belki yalnız ölmeliyim. Kimseye yük olmadan, öylesine, ölümümü can çekişlerimi hep kendi başına hissetmeliyim, geçmişten gelen bir alışkanlığım ile. Ruhum olsun yanımda, arada ona sarıldığım, bana sarılan ve düşler yanımda olsun. Hep benimleydiler ve korku gelsin girsin ve bitsin.. Ölüm ve korku, bir gün geldiğinde, ona hazır olmak için, çabucak bir bitiş.
Ailem ağlamasın ya da ağlasın. Aslına bakarsan, benimde yakın bir arkadaşım vefat etmişti ama aradan zaman geçtiğinde unutuluyor. Dışımızdaki bir gerçeklik sadece dışımızdakini alıp götütürürken, sanki biz hiç o sularda boğulmayacakmışız gibi bir yanılsama yaratıyor. Ve ölenler unutuluyor. Unutuluyor. Zamanla dua etmez oluyoruz. Ve hatırlamaz..
Çünkü insanız işte, sadece insan.. Bencillikleri ve büyümemiş kirli çocuklukları ile insancıklarız..

Ve bir gün ölüm geldiğinde, dilerim ki, yaşamaya istek duyduğum şeylerin tatminini sağlamış ve bir amaç duygusu ile haraket eden ruhum, susadığı gerçekliğine öncesinden karşılaşmış olur ki, ölümüm benden oraya rahat gitsin. Geçmişimde, yazılarım, geçmişimde sevgilerim, geçmişimde korkularım geçmişimde olası araştırmalarım ve kitaplarım, geçmişimde sadece Burçin işte. Öyle.
Saygılarımla...