Didem'in günlükleri 2016 Mart 02

Bugünün yazısı, bir gün geriden geliyor...Tam benim gibi: "şaşkın işi"

Şaşkınım tabi...

Lise yıllarımda ortaya çıkan miyop sorunum; ben gerektiği gibi gözlük kullanmayınca; geçen zaman içerisinde yanına Astigmat denilen mereti de alarak arttı da arttı...

Ben ne bileyim; herkes benim kadar görüyor zannediyorum; bana öğretilen tüm coğrafya ve fizik kurallarını hiçe sayarak, dünyayı ve tüm neseneleri tek boyutlu biliyorum...Ama geçen hafta sonu, evde çalışırken gözlüklerimi taktım ki...

O ne şaşkınlık?!...Meğerse benim ne kadar güzel ev eşyalarım varmış günlük?...Televizyona bir bakışım var; zannedersin böyle 70'li yıllarda falanız, mahallede ilk kez biz Tv almışız...Öyle bir hayret...

Sonra gözlüklerimla çıktım ki sokağa...Anam arabalar, tabelalar; hatta insanlar 3 boyutluymuş ya! Hem bir mutluluk kapladı içimi, hem de üzüldüm ne yalan söyleyeyim...

17 yaşımdan, 31 yaşıma kadar bir şekilde kaçtım şu gözlük takma hadisesinden. Ama artık kaçış yok; biliyorum. Zira, cep telefonu ekranını bile, aslında hafif bulanık görüyor olduğumu farkedince, bu gidişata son vermek gerektiğine emin oldum.

Bu hafta sonu, 1 sene aradan sonra tekrar göz doktoruna mecburi ziyaret...Adam bana, geçen sene gözlük yazarken: " 6 ay sonra mutlaka gel; bu verdiğim mercekler geçici, değiştireceğiz " dediydi ama kime söylüyor tabi!...İhmalkarlıkta Avrupa derecesi getiririm ben bu ülkeye ayol !

Yani senin anlayacağın günlük; bugünlerdeki gündemim, gözlerim...Aslında, görmeyerek yaşıyor olduğumu farkedişim ve bunun getirdiği şaşkınlık...Bir de şu gözlüklere tamamen alışabilsem benden güzeli yok ama, onu da başaracağız inşallah...

Allah başka keder vermesin

Sağlıcakla...