Diğeri olmak

Diğerleri…

Düşünüyorum da.

Tüm dünyada terörün tek bir ortak paydası var gibime geliyor; “diğeri” olmak.

Bir sürü deriiiiin planlamanın son aşamasında tetiği çekenin, bombayı koyanın aklından bu geçiyor olmalı (“diğerlerine yapılabilir”)

Ya da giderek beyinsizleşen bir zincirin son halkasına yaklaştıkça, katliamın gerçekleşmesi için bu diğeri olmanın dipsiz acısından yararlanılıyor olsa gerek.

Bu merhametsizce cinayetleri kendilerince mazur gösteren bir zihinsel süreçleri elbet vardır.

Her insanın, “hayatın kutsallığı” “vicdan” gibi kavramları bilerek büyüyüp gelişme şansı bulduğunu sanmak saflık olur. Peki bir başka insanın yaşama hakkını hiçe sayabilecek derinlikte bir başka acı ne olabilir…

Sanırım “Görünmez olmanın” acısı da buna yeter.

Düşünsenize en iyi ihtimalle görünmezsiniz, ihtimaller kötüleştikçe “istismar nesnesi”, “kalaylama aracı”, “cinsel organ” gibi ihtiyaç giderici görüntülere dönüşüp sonra yine görünmez oluyorsunuz… Sonradan değil, doğduğunuzdan itibaren görünmez olduğunuzu düşünün. Daha hiçbir iyileştirici gücünüz gelişmemişken, yara nasıl sarılır öğrenmemişken bile yaşamınızın kimsenin umurunda olmadığını düşünün. İnsan yavrusu bunu öyle çabuk fark eder ki… Bir hiç olduğunu, daha yürümeye hazır olmayan bacaklarına binen yükün ağırlığını…

Bu ağırlığın altında bir kez kendisi kaldıktan sonra tüm dünyanın başına gelecek olanların önemi olabilir mi? Görünmez çocuk şiddetten korkmaz artık, istismardan, tacizden... Ve bunların nesnesi olduğu kadar öznesi olmaktan da korkmaz.

Görünmez insan tehlikelidir, toplumsal hiçbir kaygıyla bağdaşmaz onun endişeleri. Onu görünür kılan şeyin önemi “varlığından” kaynaklanır, niteliğinden değil. Cinayetin anlamı olmaması da normal, çünkü yaşanmamış, kıymetli ve özel olmamış bir hayatın kaybından endişe edilmesi beklenemez, öbür türlüsünü de o bilmez zaten.

Birden çağrışım yaptı da Türkiye’de hepimiz aslında görünmez vatandaşlarız, çoğu zaman iş gücü ya da vergi ödeyicisi, mesleği üzerinden siyasetçisine rant sağlayıcı ( yani doktor ) olmak dışında pek bir kıymetimiz yok. Hayatımızın sadece annelerimiz ve çocuklarımız için bir anlamı var. Toplumca tahammülsüz, saygısız, sınırsız ve hafif sosyopat hallerimizin nedeni de bize yapılan bu muamele. Tamam, bir kalemde onlarca kişiyi öldürecek kadar cani görünmüyoruz ama birbirimize hatırı sayılır öfkelerle saldırıp, ciddi yaralıyoruz. Çocuklarımıza “her çeşit gücümüzle” , işlerimize “aymazlığımızla” bize görünmez adam muamelesi çeken karşı cinse “cinsel cazibemizle” girişiyoruz.

Of çok uzattım lafı, hiç bana göre olmadı.

Özetle birisini caniye çevirmek istiyorsan

1- 10 sene kadar görmezden- duymazdan gel.

2- “al ama verme”

3- İçtenliğiyle dalga geç, hatasını bul.

4- Fiziksel olarak taciz et, ihtiyaçlarına burun kıvır.

5- Affetme… sonra da sessizce derini yüzmesini bekle.