Dile kolay tam bir yıl

2006 haziranının son günleri..ümitsiz, sıkıntılı günlerimden biriydi, önüme yığdığım çamaşırları ütülüyordum..Bir dost telefonu... ardından yaptığım ilk görüşmeve bir iki gün sonra işe başlayış. Heyecanlı, meraklı ve acemice geçen Bir aylık deneme süresi ve işte iş hayatı...Hayat bana kötü şakalar yapmaktan vazgeçmişti artık. 2006'nın Haziran'ı da hüzünlerimi, ümitsizliklerimi, ağlamalarımı toparlayıp çantasına gitti.

365 gün...dile kolayçoğu zaman umutlu, bazen kederli, çokca şaşkın, bazen çaresiz yine de mutlu, herşeye rağmen güzel 365 gün...bir yıl..nasıl da çabuk geçti ya da bana mı öyle geldi.

Umutlandım..çünkü hayatımdaki bazı olumsuzlukların yoluna girmeye başladığını düşündüm..artık hayal bile kuruyorum, umutlu, mutlu hayaller..

Şaşkındım çünkü; bilmediğim öyle çok şey öğrendim ki, mesela teknolojiyi kullanmayı öğrendim, öğrendikçe şaşırdım, mutlu oldum. Yeni yeni insanlar tanıdım, iş hayatını öğrendim, mutlu oldum.

Çaresizdim çünkü..umutlarımın bittiğini hissediyordum. İşte öyle bir anda, ben 32 yıllık ömrümde ilk defa işe girdim ve çalışma hayatına başladım. Hayatımın dönüm noktası oldu 29 haziran. Hayatımın ikinci bölümü başladı benim için.

Kederlendim...çünkü bazen bana hayat ağır geldi, taşıyıp taşımama arasında gelgitler yaşadım.

Unutkandım...bunun sıkıntısını çok çektim, hala da çekiyorum ne olacak bilmiyorum.

Neler yaşadım bir yılda.. Çokca özlem yaşadım, çocuklarımı özledim, evimi özledim, evimde salonumun camının kenarına oturup, çay, kahve içmeyi özledim, ama bunlar güzel özlemlerdi, bir amacım vardı ve o amaç için bu saydıklarımı özlüyordum.

Ne çok gün böyle peşpeşe, birbirine takılıp gitmişti ömrümden.

Bugün işe başlayışımın 1. yılı, umarım uzun yıllar bu günü hatırlarım.

İşe başlamamda emeği geçen, bana güç veren, beni yüreklendiren, destek olan herkese, aileme, eşime ve anneme minnettarım. Sonsuz teşekkürler hepsinede. Hep yanımda oldunuz ve olacaksınız biliyorum. İyi ki hayatımdasınız, Sizi çooooook seviyorum.