Dili olsaydı

Defalarca önünden geçmeme rağmen, bakıp da görmemişim bu evi...

Çok katlı apartmanların arasına sıkışmış, küsmüş, daha geçen gün bir yakınını kaybetmiş gibi daha çok...

Bacası tütse, dumanı nereye gidecek bilmem ki!

Biri asma kilidi kapıya vurmuş...

Kimindir bu ev, sahipleri nerededir?

Sahipleri ölmüş müdür?

E karı, koca öldü diyelim, çocukları?

Çocuklar evi neden vermemiş kat karşılığı? Sonra katları neden paylaşmamış?

Belki çocukları olmamıştır!

Belki olmuştur da yurtdışına gitmiştir... Komşuları telefon etmiştir gecenin bir yarısı, telefonu açana “... öldü, gelin” demişlerdir...

Kadın mı önce öldü, adam mı acaba?

Çocuklar gelene kadar konu komşu sahip çıkmıştır cenazeye, belki de beklenen gelene kadar gömmüşlerdir...

Cenaze bekletilmez!

Belki de hiç gelmemiştir, beklenen...

Konuşmuyorlardır çünkü... “ Ne ölüsüne, ne dirisine” demiştir giderken, hatta nereye gittiğini bile söylememiştir sonra dayanamayıp bakkala telefon etmiştir; “ aramasınlar beni”

Bakkal da şaşırmıştır olana bitene, ekmek almaya geldiklerinde “ sizin ki aradı” diye başlamıştır söze “ aramasınlar beni” kısmını atlamış “ iyiymiş” diyebilmiştir...

“ Nerdeymiş” diye sormuşlardır hemen...

Başka ağaçlar vardı da kestiler mi acaba?

İki meyve ağacı kalmış bahçede... Aa birinin dalında ip izleri var... Salıncak kuruyorlarmış demek!

O zaman çocukları ve torunları geliyormuş bayramlarda, dede torunları sallıyormuş gülerek...

Çocuklar haneyi paylaşamamışlar demek!

Yoksa çoktan yıkarlardı bu evi, yerine apartman dikerler, daireleri aralarında bölüşürler, haklarına düşeni satarlar, parası ile son model araba alırlar gezerlerdi...

Arabanın arkasına “ babam sağ olsun” da yazdırırlar mıydı kim bilir?

Soluklanıp gidecektim, nereden oturdum bu kahvehaneye, nereden gördüm bu evi?