Bu masalar boş kalmaz

Kalabalıktaki insanlardan hazzetmem, başkalaşırlar çünkü...

Olmadıkları gibi davranırlar!

Çatalı, bıçağı başka tutar, bardağı hiç alışık olmadıkları şekilde, serçe parmakları havada tokuştururlar...

Hani başka bir zaman yemek yerken tesadüf etmesem, tanımasam, bilmesem, lokmayı sürekli ağızları kapalı çiğnediklerini bile düşüneceğim yahu...

Birinin ağzı şapırdasın, biri burnunu koluna silsin, biri boş bulunup sövsün yahu...

Yok!

Zannedersiniz ki yalnızken hiç birini yapmıyorlar!

O yüzden pek insan içine karışmam, karışırsam da az karışır, elimden geldiğince ne kokar, ne bulaşırım...

Bakar, gözlemlerim daha çok... Kim kiminle konuşmuyor, kim kimin yerine gözünü dikmiş, kim yalnız, kim dertli, kimin niyeti bozuk, kim kime yanık, kim kimin sırtını sıvazlıyor, kim kimin kuyusunu kazacak, duruşundan, bakışından kestiririm...

Daha dün birbirlerini yarım kaşık suda boğmaya çalışan iki kişinin can ciğer kuzu sarması olduklarını görünce, ağzım açık kalır, alıklaşırım...

Anlarım ki; birinin gücü, diğerine yetmemiş!

Kim demişse iyi demiş... Nasıldı o lakırdı?

“ Bükemediğin bileği öpeceksin!”

Hey yavrum hey... Öpmüş adam!

Yedikleri, içtikleri ayrı gitmeyen arkadaşları, farklı masalardan birbirlerini süzerken görünce de şaşırırım!

Daha dün beraber değimliydiniz siz?

Hani yola beraber çıkmıştınız?

Hangi kara kedi bozdu aranızı?

Söyleyin bakalım neyi paylaşamadınız?

Kalabalıkta insanlar pirinç çuvalındaki taşlara benzer, herkes seçilsin, diğerlerinden ayrılsın ister...

Dikkat çeksin diye, şuh kahkahalar atar beriki, zaten kısa olan eteğini yukarıya doğru çekiştirir öteki...

Kimi önemli adam pozlarında, kimi büyük iş adamı havalarındadır, kimi çevresi çok geniş gözüksün ister tüm masaları dolaşır, kimini adam diye tutsan, zavallı elinde kalır...

Her biri kendince önemlidir, kalabalıktaki insanlar...

Tokat gibi çarpar yüze, bazen eski şarkılar;

Bu masalar boş kalmaz, gidenin yeri dolar... Vazolar değişmez hiç, yalnız çiçekler solar!