Doğanın yıkım gücü

Hayat ne garip. Her şey insanlar için. İnsanların hayatını kolaylaştıran taşıtlar, küçük ev aletleri, şu sıralar toplum yapısını bozmaya çalışan her evin olmazsa olmaz televizyonu.

Haberleri izliyorum. Arşivden gösterdikleri sel videoları ile halka sel uyarıları yapıyorlar. Arabalar sel altında kalmış, evleri su basmış. Bu görüntüler eşliğinde maziye dalıyorum.

İşim gereği bulunduğum yere oldukça uzak bir elektrik santralinde çalışıyorum. Motosikletle gitmiştim ve geri dönmem gerekiyordu. Dışarıda yağmur kıyamet. Hadi oğlum Celal dedim kendi kendime. Şeker misin ki eriyeceksin? Bu yağmurun dineceği yok. Çık yoluna, içindeki macera ruhuna ne oldu senin?

Dağ yolunda ilerliyorum. Gece her yer karanlık. Motosikletin far düğmesi ile ilgili bir sorun oldu. Islanınca mı oldu bilmiyorum ama sürekli parmağımla da far düğmesini bastırmak zorunda kalıyorum. Parmağımı bırakınca farım sönüyor, zifiri karanlık hız yapmak istiyorum, bitsin artık bu işkence diyorum ama ne mümkün. Yol ıslak, kaygan. Hızlanınca yağmur taneleri insanın tenine mermi gibi vurmaya başlıyor. Bırak şekeri tuğla bile erir bu yağmurda.

Bunların hiçbirisi yıldırmadı beni. Ta ki şimşekler çakmaya, gök gürlemeye başlayana kadar. Şimşekler çakıyor, her yer bembeyaz, dağ başındayım. Yalnızım. Evin penceresinden izlemeye hiçte benzemiyor. Ne kadar çaresizim. Sürekli sıradaki yıldırım bana ya da çevreme mi düşecek, motorum arıza yapsa, lastiği patlasa ne yaparım düşünceleri içinde karamsarlığa kapıldım. Eee ne oldu içimdeki macera ruhuna?

Nerdesin?

Ses yok…

Şimdi o geceyi düşünüyorum da, insanoğlu ne yapmaya çalışsın doğa karşısında her zaman çaresiz. Aklıma çocukluğum geldi. Yaramazlık günlerime geri dönmek istiyorum. Yuvalarına su döktüğüm karıncalardan özür dilemek istiyorum. Şiddetli yağan yağışlar, tipiler, fırtınalar karşısında o karıncalardan bir farkımız yok çünkü. Onları artık çok daha iyi anlıyorum.