Doğumgünüm ve hayat

Bugün benim doğum günüm. Dünya ile tanışalı tam 30 yıl oldu. İstemli bir seçim miydi? Bilmiyorum. Öyle olmalı… Daha doğrusu hatırlamıyorum.

Bunca yıldan arta kalan koca bir ben varım yolun sonunda. İnsan bir evrimler süreci, hiçbir şey sabit değil hayatta. Hayatın ta kendisi gibi... Sürekli bir değişim, dönüşüm, devinim içinde, adını siz ne koymak isterseniz.

Vazgeçemediklerim var. Vazgeçilmeyenim bazen de. Ama tek olmak istediğim şey BEN olmak. O kadar zor ki bu…

Dışarıda bardaktan boşanırcasına bir yağmur yağıyor. Hava çok rüzgârlı. İnsan sesleri geliyor. Hızlı adımlarla evlerine yol alıyorlar. Ara sıra bir arabanın telaşlı geçişi duyuluyor. Gök gürlüyor sonra. Ben ise pencerenin yanındaki büyük ahşap koltuğa büzüşmüş oturuyorum. Düşünüyorum. Aynı bu yoldan geçen insanlar gibi aceleci koşuşturmacalar la gelip geçti insanlar hayatımdan. Kalmadı biri ya da birkaçı. Ya ben ya da onlar yol aldı farklı gerçekliklere. Bazen düşünüyorum da; kimler gelip geçiyor insanın ömründen… Bazıları çok bazıları da az iz bırakıyor. Bazılarını düşününce, acaba şu an ne yapıyordur, nasıldır diye soruyorsun kendi kendine. Merak ediyorsun. Endişeleniyorsun hatta. En son gördüğün haliyle hatırlıyorsun onu. Bazılarını düşününce ise acıyor kalbin, sızlıyor hatta. Özlüyorsun, kızıyorsun, isyan ediyorsun belki de. Bazıları sadece bir sima, bazıları en ince çizgileriyle yüzünün, bir portre gibi gözünün önünde.

Hayat insanı oradan oraya sürüklüyor çoğu zaman. Hep aynı noktada devam etse kimse kopmayacakmış gibi birbirinden…

‘Keşke’ler çalıyor kapını isteksizce. Duymak bile istemiyorsun. ‘Ama’lar, ‘oysa’lar, ‘neden’ler ve daha birçoğu.

Benim istediğim bağlılıktı diye düşünürken, hataların ve hataları ‘onların’ izin vermiyor o kuvvetsiz bağların süregelmesine.

Yine de yaşanıyor hayat, zaman akıp gidiyor. Bir ömrün var ve düşünmesi çok zor geliyor…